Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Sadurski, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja (spr), Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant asystent sędziego Jowita Dudek, po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2004 r. sprawy ze skargi E. L. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] września 2003 r. Nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze Służby Celnej oddala skargę.
Decyzją dnia [...], nr [...], Dyrektor Izby Celnej, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. nr 72, poz. 802 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu sprawy dotyczącej decyzji Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] sierpnia 2003 r., nr [...], w sprawie zwolnienia ze służby E. L., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu tej decyzji Dyrektor Izby Celnej wskazał, że skarżący został zwolniony ze służby na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 8b ustawy o Służbie Celnej, w związku z tym, że Sąd Rejonowy, postanowieniem z dnia [...] maja 2003r., zastosował w stosunku do skarżącego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Organ administracji podniósł, że przepis art. 25 ust. 1 pkt 8b ustawy o Służbie Celnej, na podstawie którego wydano zaskarżoną decyzję, został wprowadzony w życie w okresie, gdy tymczasowe aresztowanie trwało, a jego zastosowanie nie zależało od uznania organu, ponieważ miał on charakter obligatoryjny.
Dyrektor Izby Celnej nie zgodził się ze skarżącym, iż przy wydaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia zasady względności prawa, gdyż art. 25 ust. 1 pkt 8b powoływanej ustawy ma zastosowanie w przypadku tymczasowego aresztowania, przy tym nie ma znaczenia chwila popełnienia przestępstwa, w związku z którym zastosowano środek zapobiegawczy, oraz to, że wówczas obowiązywały względniejsze przepisy. Nie można się również zgodzić z zarzutem naruszenia zasady domniemania niewinności w trakcie wydawania decyzji, ponieważ podstawą zaskarżonej decyzji jest art. 25 ust. 1 pkt 8b ustawy, który dotyczy wyłącznie faktu zastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.
Dyrektor Izby Celnej podniósł, że służbę celną mogą pełnić jedynie osoby spełniające kryteria określone w ustawie. Jednym z takich wymogów jest nieposzlakowania opinia funkcjonariusza celnego. W związku z zastosowaniem tymczasowego aresztowania skarżący nie tylko stracił nieposzlakowaną opinię, ale również zaufanie Dyrektora Izby Celnej. W związku z powyższym Dyrektor Izby Celnej stwierdził, że nie widzi możliwości wykonywania obowiązków służbowych przez skarżącego w jego imieniu i z jego upoważnienia w Izbie Celnej.
Na powyższą decyzję E. L. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Skarga zarzuca:
I. naruszenie prawa materialnego - przepisu art. 42 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji poprzez przyjęcie za podstawę prawną decyzji przepisu art. 25 ust. 1 pkt 8b ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej, który jest niezgodny z Konstytucją;
II. naruszenie prawa materialnego - art. 2 Konstytucji oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej, poprzez zastosowanie dyspozycji art. 25 ust. 1 pkt 8b do stanu faktycznego zaistniałego przed wejściem w życie przepisu art. 25 ust. 1 pkt 8b ustawy o Służbie Celnej;