Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędzia WSA Grzegorz Wałejko, Protokolant Stażysta Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 28 listopada 2013 r. sprawy ze skargi Z.G. na akt Starosty z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu I. uchyla zaskarżony akt; II. uznaje obowiązek Starosty dokonania na rzecz Z. G. zwrotu kwoty 425 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych), stanowiącej część opłat uiszczonych za wydanie karty pojazdu nr [...]; III. zasądza od Starosty na rzecz Z. G. kwotę 448,63 zł (czterysta czterdzieści osiem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) IV. V. z tytułu zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z dnia [...] sierpnia 2012 r. Z.G. wystąpił do Starosty [...] z wnioskiem o stwierdzenie uprawnienia do otrzymania zwrotu części opłaty 425 zł, za wydanie karty pojazdu nr: [...]. Wnioskujący uzasadnił swoje roszczenie niezgodnością przepisów, które stanowiły podstawę pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu, z Konstytucją i prawem wspólnotowym, co zostało potwierdzone wyrokami Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Pismem z dnia [...]listopada 2012 r. wnioskodawca rozszerzył żądanie zawarte we wcześniejszym piśmie, wnioskując o stwierdzenie przez Starostę [...] nadpłaty kwoty 425 zł na wydanie karty pojazdu, wraz z oprocentowaniem określonym w Ordynacji podatkowej.
W odpowiedzi udzielonej pismem z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], Starosta [...] odmówił zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu dla samochodu osobowego marki [...], o nr rej. [...]. Organ wyjaśnił, że wprawdzie Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku, w którym stwierdził niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę pobierania opłat za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł (§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu; Dz. U. Nr 137, poz. 1310), jednak przepis ten stracił moc z dniem 15 kwietnia 2006 r. Zatem opłaty do tego dnia pobierane były na podstawie i w granicach prawa, w związku z czym nie ma podstaw do zwrotu opłaty.
Pismem z dnia [...] kwietnia 2013 r. pełnomocnik Z.G. wezwał Starostę [...] do usunięcia naruszenia prawa polegającego na odmowie stwierdzenia uprawnienia do otrzymania części opłaty w kwocie 425 zł. Na wezwanie organ nie udzielił odpowiedzi.
W skardze do sądu administracyjnego na akt Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. podniesiono przede wszystkim zarzuty: naruszenia przepisów postępowania administracyjnego; zastosowania § 1 ust. 1 rozporządzenia z 28 lipca 2003 r. w sytuacji, gdy przepis ten został uznany za niezgodny z ustawą i Konstytucją RP; niezastosowanie przepisów prawa unijnego, sprzeciwiających się opłacie związanej z wydaniem pierwszej karty pojazdu sprowadzonego z innego państwa członkowskiego; nieuwzględnienie zasady pierwszeństwa prawa unijnego.
W uzasadnieniu skargi powołano orzecznictwo potwierdzające, że pomimo odroczenia terminu utraty mocy obowiązującej stanowiący podstawę pobierania zawyżonej kwoty opłaty przepis rozporządzenia z 2003 r. był niekonstytucyjny i sprzeczny z ustawą od samego początku jego obowiązywania.
W odpowiedzi na skargę Starosta [...] wniósł o jej oddalenie. W ocenie Starosty prawo skarżących do zwrotu opłaty wygasło z uwagi na przedawnienie prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.