Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 24 października 2013 r. sprawy ze skargi M. M. i W. M. na akt Starosty z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu I. uchyla zaskarżony akt Starosty ; II. uznaje obowiązek Starosty dokonania na rzecz M. M. i W. M. zwrotu kwoty 425 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych) stanowiącej części opłaty uiszczonej za wydanie karty pojazdu seria [...] do samochodu osobowego marki [...] o nr rejestracyjnym [...]; III. zasądza od Starosty na rzecz M. M. i W. M. kwotę 453, 73 zł (czterysta pięćdziesiąt trzy złote i siedemdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pismem datowanym na 6 lutego 2012 r. M. i W. M. wystąpili do Powiatu L. z wnioskiem o stwierdzenie uprawnienia do otrzymania od Powiatu zwrotu kwoty 425 zł, stanowiącej część wniesionej opłaty za wydanie karty pojazdu nr: [...]. Wnioskujący uzasadnili swoje roszczenie niezgodnością przepisów, które stanowiły podstawę pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu, z Konstytucją i prawem wspólnotowym, co zostało potwierdzone wyrokami Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
W odpowiedzi udzielonej pismem z dnia [...] lutego 2012 r., znak: [...], Starosta L. odmówił zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu dla samochodu osobowego marki Audi 80, o nr rej. [...]. Organ wyjaśnił, że wprawdzie Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku, w którym stwierdził niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę pobierania opłat za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł (§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu; Dz. U. Nr 137, poz. 1310), jednak przepis ten stracił moc z dniem 15 kwietnia 2006 r. Zatem opłaty do tego dnia pobierane były na podstawie i w granicach prawa, w związku z czym nie ma podstaw do zwrotu opłaty. Starosta nie ma również podstaw prawnych do wydania decyzji w tej sprawie, a wszelkie roszczenia z tego tytułu powinny być dochodzone przed sądem powszechnym.
Pismem z dnia 20 grudnia 2012 r. M. i W. M. rozszerzyli żądanie zawarte we wcześniejszym piśmie, wnioskując o stwierdzenie przez Starostę L. nadpłaty kwoty 425 zł na wydanie karty pojazdu, wraz z oprocentowaniem określonym w Ordynacji podatkowej.
Starosta L. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie zwrotu części opłaty wraz z oprocentowaniem, a następnie decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., znak: [...] odmówił stwierdzenia nadpłaty w kwocie 425 zł, stanowiącej część opłaty poniesionej w dniu 29 lipca 2004 r. przez M. i W. M. za wydanie karty pojazdu oraz odmówił zwrotu nadpłaty w powyższej kwocie. W uzasadnieniu organ powołał się na przedawnienie prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty.
Po rozpatrzeniu odwołania M. i W. M., decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., znak [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie I instancji w całości.
W uzasadnieniu Kolegium powołało się na poglądy wyrażane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z których wynika, że pomimo zmiany stanu prawnego sprawy zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu, pobieranej na podstawie przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym i przytaczanego wyżej rozporządzenia z 2003 r. powinny być rozstrzygane przy zastosowaniu przepisów dotychczasowych. Tym samym obowiązujące od dnia 1 stycznia 2010 r. przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, dotyczące trybu rozstrzygania w zakresie niepodatkowych należności budżetowych, nie mogą mieć zastosowania do czynności dokonanych na gruncie poprzednio obowiązującego stanu prawnego, w tym do spraw zwrotu opłaty pobranej. Konsekwencją tego stanowiska jest konieczność zachowania dotychczasowego trybu rozstrzygania spraw w przedmiocie zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu w formie aktu, na który przysługuje skarga do sądu administracyjnego, a nie decyzji opartej o art. 61 ustawy o finansach publicznych. Skoro sprawa nie podlega załatwieniu w formie decyzji administracyjnej należało uchylić decyzję Starosty i umorzyć postępowanie I instancji.