Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędzia NSA Maria Wieczorek, Protokolant Asystent sędziego Małgorzata Syta, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 15 listopada 2007 r. sprawy ze skargi B. P. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1) oddala skargę; 2) przyznaje adwokatowi M.S. wynagrodzenie w kwocie 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa 80/100) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu, które wypłacić z funduszu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. znak [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851), § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115), po rozpatrzeniu odwołania B.P. z dnia [...] marca 2005 r. od decyzji Nr [...] znak: [...] Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o braku podstaw do stwierdzenia u niej choroby zawodowej narządu głosu, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że przeprowadzone dochodzenie postępowanie wyjaśniające potwierdziło narażenie skarżącej na nadmiemy wysiłek głosowy, jednak Poradnia Chorób Zawodowych WOMP, a więc jednostka opieki zdrowotnej upoważniona w świetle obowiązujących przepisów do rozpoznawania chorób zawodowych choroby zawodowej narządu głosu u niej nie rozpoznała. Na podstawie dochodzenia epidemiologicznego, wykonanych badań laryngologicznych, dokumentacji z: Poradni Laryngologicznej w P., Przychodni Konsultacyjnej w L., Poradni Otolaryngologicznej w Ś., Poradni Foniatrycznej i innych zaświadczeń lekarskich rozpoznano u skarżącej "przewlekły prosty nieżyt krtani" tj. schorzenie, które nie odpowiada definicji choroby zawodowej zawartej w § 1 ust. 1 rozporządzenia, nie ma bowiem związku przyczynowego z warunkami pracy (nie zostało spowodowane nadmiernym wysiłkiem głosowym) i nie jest wymienione w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do rozporządzenia. Przyczyną przewlekłego prostego nieżytu gardła i krtani są zakażenia bakteryjne lub wirusowe, a nie nadmiemy wysiłek głosowy.
Choroby zawodowej narządu głosu u skarżącej nie rozpoznał również Instytut Medycyny Pracy upoważniony do przeprowadzenia ponownych badań lekarskich pracowników, którzy nie zgadzają się z treścią orzeczenia lekarskiego o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Instytut Medycyny Pracy na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonych badań laryngologicznych, foniatrycznych i laryngovideostroboskopowych potwierdził rozpoznanie ustalone w WOMP. Nie wykryto natomiast u skarżącej zmian chorobowych, które mogłyby być spowodowane nadmiernym wysiłkiem głosowym.
Zgodnie z przepisem § 7 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 65 poz. 294 ze zm.), rozporządzenia, jednostkami organizacyjnymi właściwymi do rozpoznawania chorób zawodowych są poradnie chorób zawodowych, kliniki chorób zawodowych, oddziały chorób zawodowych wchodzące w skład odpowiednich zakładów opieki zdrowotnej, akademii medycznych lub instytutów naukowo - badawczych. Pozostałe jednostki organizacyjne opieki zdrowotnej i lekarze w nich zatrudnieni oraz lekarze (bez względu na stopień naukowy), którzy przy wykonywaniu zawodu poza zakładami publicznej opieki zdrowotnej powzięli podejrzenie o chorobę zawodową są zobowiązani skierować pracownika zgodnie z § 7 rozporządzenia do zakładu opieki zdrowotnej właściwego do rozpoznawania chorób zawodowych, dołączając do skierowania posiadaną dokumentację lekarską. Tymczasem żadna jednostka opieki zdrowotnej, w której leczyła się skarżąca, ani też żaden lekarz prowadzący prywatną praktykę lekarską, na których wyniki badań odwołująca się powołuje się w swoich licznych pismach, nie zgłosił podejrzenia u niej choroby zawodowej narządu głosu.