Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant Starszy inspektor Ewa Lachowska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 6 września 2007 r. sprawy ze skargi Rady Gminy Włodawa na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubelskiego z dnia 6 czerwca 2007 r. nr NK/Ch.II.0911-244/07 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Nr VII/70/07 Rady Gminy Włodawa z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty planistycznej 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2. zasądza od Wojewody Lubelskiego na rzecz Rady Gminy Włodawa kwotę 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 6 czerwca 2007 r. znak NK/Ch.II.0911-244/07, wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), Wojewoda Lubelski stwierdził nieważność uchwały Nr VII/70/07 Rady Gminy Włodawa z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty planistycznej.
W uzasadnieniu organ nadzoru wskazał, że Rada Gminy Włodawa, działając na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 36 i 37 w związku z art. 58 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) uchwaliła stawki procentowe opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, wynikającej z wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W ocenie Wojewody Lubelskiego przedmiotowa uchwała podjęta została bez podstawy prawnej. Stosownie do dyspozycji art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Samo więc ustalenie wysokości opłaty planistycznej zastrzeżone jest do treści planu miejscowego dla rady gminy, która ten plan uchwala. Natomiast wójt, burmistrz albo prezydent miasta, pobierając opłatę planistyczną na podstawie planu miejscowego, wykonuje jedynie dyrektywę zawartą w tym planie, będącym wyrazem woli rady gminy, stwierdzając uprzednio spełnienie się pozostałych przesłanek do pobrania tej opłaty.
Organ nadzoru przyjął, że kwestia opłaty planistycznej została uregulowana odmiennie w przypadku braku planu miejscowego. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 58 ust. 2 oraz art. 63 ust. 3 ustawy, jeżeli decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (decyzja o warunkach zabudowy) wywołuje skutki, o których mowa w art. 36 (wzrost albo obniżenie wartości nieruchomości), przepisy art. 36 oraz art. 37 stosuje się odpowiednio. Nie ma podstaw prawnych do przyjęcia przez radę gminy procentowych stawek opłat w związku z wydawanymi przez wójta decyzjami w sprawie warunków zabudowy lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji. Stanowi to przekroczenie uprawnień rady gminy i skutkuje stwierdzeniem nieważności takiej uchwały przez wojewodę, jako podjętej bez podstawy prawnej. Tę kompetencję ma bowiem tylko wójt i realizuje je w drodze decyzji administracyjnej. Powodem takiej wykładni jest zastosowanie przez ustawodawcę konstrukcji "odpowiedniego stosowania" przepisów art. 36 i 37, które należy odróżnić od stosowania ich wprost. Tym samym brak jest podstawy prawnej do podjęcia uchwały w sprawie stawek procentowych opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, wynikającej z wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.