Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski, Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Wieczorek, Protokolant Stażysta Marzena Gawron, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 13 lipca 2006r. sprawy ze skargi J. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "[...]" J. C. w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia powstania długu celnego, ustalenia wartości celnej towaru, określenia kwoty wynikającej z długu celnego oraz określenia wysokości podatku od towarów i usług oddala skargę.
Decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. nr 8 z 2005 r. poz. 60 ze zm.), art. 2 § 2, art. 38, art. 210 § 1 pkt 1, art. 210 § 3 pkt 3, art. 222 § 3, art. 223 § 1 i art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (tj. Dz. U. nr 75 z 2001 r. poz. 802 ze zm.) w związku z art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo celne (Dz. U. nr 68, poz. 623), po rozpatrzeniu odwołania J. C. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego [...] Nr [...] z dnia [...], Dyrektor Izby Celnej utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Organ odwoławczy wskazał w uzasadnieniu, że funkcjonariusze Urzędu Celnego przeprowadzili kontrolę celną w firmie J. C. "[...]" w P., w celu sprawdzenia prawidłowości obrotu towarowego w okresie od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 1 maja 2004 r. W trakcie kontroli stwierdzono zakup przez skarżącego od obywateli Białorusi i Ukrainy części zamiennych do maszyn rolniczych, które nie zostały zgłoszone do odprawy celnej. Jedną z ujawnianych umów jest umowa sprzedaży nr [...] z dnia [...] 2003 r. zawarta z obywatelem Białorusi Wasilijem Hrabskim, której przedmiotem były części zamienne do maszyn rolniczych.
Wyniki ustaleń kontrolnych stanowiły podstawę do wszczęcia przez Naczelnika Urzędu Celnego szeregu postępowań celnych w celu uregulowania sytuacji prawnej towarów, w tym postępowania celnego dotyczącego towarów nabytych na podstawie wyżej wymienionej umowy.
Jak wynika z wyjaśnień skarżącego, w chwili dokonywania transakcji wiedział on, iż nabywane na terenie Polski towary zastały wyprodukowane w krajach byłego ZSRR, jednak nie pytał o status celny zakupionego towaru. W trakcie kontroli celnej nie okazał dokumentów potwierdzających nadanie przeznaczenia celnego towarom.
Mając na uwadze powyższe, decyzją nr [...] z dnia [...] Naczelnik Urzędu Celnego stwierdził powstanie długu celnego w związku z nielegalnym wprowadzeniem towaru na polski obszar celny, określając kwotę wynikającą z długu celnego oraz kwotę podatku od towarów i usług wraz z odsetkami za zwłokę od tej należności.
Od decyzji tej skarżący odwołał się, zaś Dyrektor Izby Celnej decyzją nr [...] z dnia [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ celny pierwszej instancji.
Skarżący w trakcie dalszego postępowania wyjaśnił, iż sprzedawcy towarów oświadczali, że części zamienne do maszyn i urządzeń wwozili przez polskie przejścia graniczne w swoich własnych samochodach osobowych lub dostawczych, ewentualnie przyczepach. Na granicy oświadczali polskim funkcjonariuszom celnym, że powyższe towary wwożą jako części zapasowe do swoich samochodów i przyczep. Polski funkcjonariusz celny sprawdzał ilość wwożonych towarów i zezwalał na przekroczenie polskiej granicy celnej. Sprzedawcy informowali skarżącego, że zdarzały się przypadki, w których polscy funkcjonariusze celni po sprawdzeniu ilości wwożonych części zamiennych odsyłali ich do uregulowania należności celnych od tych ilości towarów, które uznawali za przewyższające wartości dopuszczalne w ramach bezcłowego ruchu turystycznego. Po przekroczeniu polskiej granicy celnej i przywiezieniu przedmiotowych towarów do Polski przyjmowali w komis lub odkupywali towary od swoich rodaków - turystów, którzy również wwozili podobne części zamienne. Na terenie Polski, mając już większą ilość towarów (10-20 szt.) udawali się na polskie bazary, targowiska, giełdy samochodowe, giełdy rolnicze i po uprzednim zapłaceniu opłat targowych oferowali je w tych miejscach do sprzedaży. Częstotliwość kontaktów skarżącego ze sprzedawcami z Białorusi lub Ukrainy była sporadyczna, niekiedy dany sprzedawca pojawiał się tylko raz na giełdzie lub targowisku. Brak w umowach dokładnych adresów spowodowany był tym, że obywatele Białorusi lub Ukrainy w okazywanych paszportach, na podstawie których sporządzono umowy, nie mieli szczegółowych danych określających ich miejsce zamieszkania.