Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Alberciak, Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.), , Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi U. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zezwolenia na zajęcie pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...], nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącej U. D. kwotę 457,00 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
Decyzją z dnia [...] r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r. poz. 260 z późn. zm.), zwanej dalej u.d.p., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł, po rozpatrzeniu odwołania U D, utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł z dnia [...] r. o odmowie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego drogi powiatowej (ul. S [...]) w celu umieszczenia w nim całorocznego obiektu handlowego o powierzchni 22,32 m2 w okresie od 1 do 30 kwietnia 2015 r.
Jak wynika z akt administracyjnych, w dniu 3 kwietnia 2015 r. do organu I instancji wpłynął wniosek skarżącej o wydanie decyzji na zajęcie pasa drogowego dla umieszczenia obiektu handlowego o powierzchni 22,32 m2 przy ul. S [...] w okresie od 1 do 30 kwietnia 2015 r.
Decyzją z dnia [...] r. Prezydent Miasta [...] orzekł o odmowie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego drogi powiatowej - ul. S [...] (dz. nr 187/1, obr. B-50) w celu umieszczenia w nim całorocznego obiektu handlowego o powierzchni 22,32 m2 w okresie od 1 do 30 kwietnia 2015 r.
W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że skarżąca otrzymała negatywne decyzje obejmujące okres od 1 czerwca 2014 r. do 31 marca 2015 r. Przyczyną odmowy wydania zezwoleń była niemożność wykonania przez zarządcę drogi planowanych robót drogowych, polegających, m.in. na wymianie nawierzchni chodnika w miejscu posadowienia obiektu. Skarżąca nie wyraziła zgody na tymczasowe jego przemieszczenie na "pobliski zieleniec" do czasu zakończenia robót. Udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w oparciu o art. 40 ust. 1 u.d.p. jest możliwe jedynie w szczególnych wypadkach i pod warunkiem, że zajęcie nie będzie kolidowało z realizacją zasadniczych funkcji pasa drogowego oraz obowiązków wykonywanych w stosunku do niego przez zarządcę drogi, do których należą m.in. utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą. Działalność gospodarcza prowadzona przez skarżącą koliduje z nadrzędnym interesem społecznym, polegającym na utrzymaniu pasa drogowego w należytym stanie. Zdaniem organu I instancji interes skarżącej trudno określić mianem słusznego w rozumieniu art. 7 k.p.a., w sytuacji gdy przyjęła ona postawę konfrontacyjną, kategorycznie odrzucając rozsądną, w istocie zmierzającą do ochrony tego interesu propozycję zarządcy drogi, czasowego przeniesienia obiektu. Postawa ta uniemożliwiła wykonanie remontu chodnika pod należącym do skarżącej tymczasowym obiektem handlowym.
W odwołaniu od tej decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie art. 6 - 10, art. 107 § 3 k.p.a. oraz art. 29 i art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.).
W uzasadnieniu skarżąca wyjaśniła, że wystąpiła do organu, będącego inwestorem, o pozostawienie jej obiektu jako bezterminowego. Udostępniła decyzję o użytkowaniu obiektu. Na terenie objętym inwestycją pozostały podobne obiekty piekarni, kwiaciarni oraz kiosku MPK. W piśmie, którego adresatem był inwestor poinformowała, że przesunięcie jej budynku handlowego stanowić będzie samowolę budowlaną. Otrzymała odpowiedź po zakończeniu budowy, która nie ma charakteru aktu administracyjnego. Następnie otrzymała negatywną decyzję i wniosła o stwierdzenie jej nieważności. Otrzymała kolejną decyzję, którą kwestionuje. Zwracała się o udostępnienie projektu budowlanego, bowiem budowa i przebudowa nie dotyczyła jedynie zmiany nawierzchni, lecz zmiany linii regulacyjnej ulicy i wydzielenia pasa na ścieżkę rowerową. Projektu nie otrzymała, gdyż inwestor go nie sporządził. Stąd inwestycja stanowi samowolę budowlaną. Zdaniem skarżącej naruszone zostały przepisy u.d.p., ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy Prawo budowlane, konstytucyjna zasada równości stron wobec prawa. Inwestor - organ nakazał jej działanie skutkujące samowolą budowlaną, prowadził prace bez zezwolenia. Zdaniem skarżącej została przez organ "ukarana" decyzją odmowną pomimo umowy dzierżawy, która stanowiła podstawę zrealizowania przez nią inwestycji. Mimo złożenia wniosku "o ugodowe załatwienie sprawy" datowanego na 24 listopada 2014 r., nie otrzymała zgody na korzystanie z pasa drogowego, który poprzednio dzierżawiła. Inaczej nie dysponowałaby pozwoleniem na budowę.