Zdaniem Sądu należy także przyjąć za prawidłowe stanowisko, że objęcie olejów smarowych niewymienionych w art. 20 ust.1 Dyrektywy Energetycznej procedurą zawieszenia poboru akcyzy na terytorium kraju nie stanowi naruszenia zasad swobodnego handlu i przepływu towarów na wspólnym rynku. Żaden z przepisów ustanawiających odrębne procedury, jakie należy stosować w przypadku tych wyrobów, nie wprowadza ograniczeń w obrocie tymi wyrobami i nie nakłada na uczestników obrotu tymi towarami obowiązków niezgodnych z przepisami prawa wspólnotowego.
Skarżąca w skardze podnosi, że w przypadku olejów smarowych wykorzystywanych do celów innych niż napędowe lub opałowe ustawodawca wprowadził uciążliwe obowiązki administracyjne w przypadku zwolnień.
Należy podkreślić, że przepis art. 3 ust. 3 Dyrektywy Horyzontalnej nie pozbawia państw członkowskich wprowadzania własnych regulacji w tym zakresie, w konsekwencji wprowadzając zwolnienie od podatku akcyzowego olejów smarowych wykorzystywanych do innych celów aniżeli napędowe lub opałowe. Państwo Polskie mogło dowolnie określić warunki korzystania ze zwolnienia, co nie ma wpływu, jak wskazano wyżej, na wzrost formalności związanych z przekraczaniem granicy w handlu między państwami członkowskimi.
Pomimo, że przepisy krajowe ustanawiając odrębne procedury w zakresie zwolnienia od podatku akcyzowego niektórych towarów stwarzają pewne utrudnienia, to jednak nie wprowadzają żadnych ograniczeń i nie zwiększają formalności związanych z przekraczaniem granicy w handlu tymi wyrobami oraz nie stanowią zakłócenia swobodnego przepływu towarów pomiędzy Państwami Członkowskimi, pozwalają natomiast państwu mieć kontrolę nad skutecznym przestrzeganiem prawa przez podatników.
Oznacza to, że podniesione przez Spółkę w skardze zarzuty sprzeczności polskich regulacji z przepisami prawa unijnego, a w konsekwencji zarzuty dotyczące naruszenia przepisów art. 2 ust. 4 i art. 20 Dyrektywy Energetycznej należy uznać za bezzasadne.
Brak sprzeczności polskich regulacji z przepisami prawa unijnego czyni niezasadnym zarzut naruszenia art. 91 ust.3 Konstytucji RP zawierającego zasadę, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
Podkreślić należy, że sądy państw członkowskich UE nie powinny przyjmować innej interpretacji przepisów prawa wspólnotowego niż zawarta w orzeczeniach Trybunału wydanych w trybie pytań prejudycjalnych, które to orzeczenia wydawane są w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa wspólnotowego we wszystkich państwach członkowskich na podstawie art. 267 (poprzednio art. 234 TWE) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu i numeracji ustalonej przez art. 2 pkt 235 i art. 5 ust. 1 Traktatu z Lizbony (Dz. UE. C 2007 r. nr 306 str. 1). Wyroki te stanowią pomoc dla sądu krajowego w zakresie rozumienia treści normy wspólnotowej, a w konsekwencji oceny przepisu krajowego, zwłaszcza stanowiącego transpozycję regulacje wspólnotowej takiego aktu jak dyrektywa Rady UE.
Wobec powyższego uznając, że zaskarżona interpretacja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu, Wojewódzki Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.
r.t.