Niezasadny jest zarzut organu, że żądanie przez skarżącego zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu uległo przedawnieniu z uwagi na treść przepisu art.115 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz.U. nr 157 poz.1241).
Zgodnie z treścią art.115 ust.1 wymienionej ustawy do spraw dotyczących niepodatkowych należności budżetowych, o których mowa w art. 60 ustawy wymienionej w art. 1, wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Wymieniony przepis nie odnosi się jednak do stanu faktycznego zaistniałego w rozpoznawanej sprawie, gdyż dotyczy wyłącznie spraw "w toku", a nie spraw już zakończonych, dla których ustawodawca nie przewidywał decyzyjnego trybu załatwienia. Gdyby więc do zwrotu należności pobranej - jak to miało miejsce w niniejszej sprawie - pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów z zakresu prawa administracyjnego, które nie przewidywały przedawnienia roszczeń w tym zakresie - stosować wprost przepisy nowej ustawy o finansach publicznych, wówczas postępowanie zostałoby poddane reżimowi określonemu w art. 61 i następnych ustawy o finansach publicznych, przewidującemu decyzyjny tryb rozstrzygania spraw. Oznaczałoby to również, że z mocy art. 67 in fine cytowanej ustawy, odpowiednie zastosowanie miałyby przepisy Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, i - co istotne - skutkowałoby to koniecznością zastosowania terminów przedawnienia wynikających z tej ustawy. Taka jednak wykładnia w/w przepisów byłaby sprzeczna z treścią przepisów obowiązujących w dacie pobrania opłaty, które - jak wskazano już wyżej - nie obwarowywały czynności zwrotu opłaty, jakimkolwiek terminem przedawnienia, a to prowadziłoby do pogorszenia sytuacji prawnej skarżącego (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2014r. sygn. I OSK 3045/12, z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. I OSK 2128/12, publ. Baza orzeczeń CBOIS ).
Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Najwyższy stwierdzając, że od dnia 1 stycznia 2010 r. opłata za wydanie karty pojazdu, o której jest mowa w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, stanowi - w rozumieniu art. 60 pkt 7 ustawy o finansach publicznych - środki publiczne będące niepodatkowymi należnościami budżetowymi o charakterze publicznoprawnym. Nie ma to zastosowania do opłat nienależnie pobranych przed tym dniem i podlegających zwrotowi. Nie będą to nadpłaty w myśl przepisów Ordynacji podatkowej (art. 72), gdyż takimi się stały dopiero po dniu 1 stycznia 2010 r., lecz świadczenia pieniężne pobrane bez podstawy prawnej (por. uzasadnienie wyroku z dnia 6 czerwca 2012 r., sygn. akt III CZP 24/12, publ. OSNC 2013/1/5).
Konsekwencją przyjętego stanowiska jest konieczność zachowania dotychczasowego trybu rozstrzygania przez organ w przedmiocie zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu, do której uiszczenia doszło przed wejściem w życie obowiązującej ustawy o finansach publicznych, w formie aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Natomiast ewentualne roszczenie o zwrot opłat za karty pojazdu może być też dochodzone przed sądem powszechnym, zaś wówczas dla toczącego się przed nim postępowania orzeczenie sądu administracyjnego ma charakter prejudycjalny, przesądzający w sposób indywidualny i skonkretyzowany o nielegalności pobranej opłaty za dane karty pojazdów. W ocenie sądu rozpoznającego niniejszą skargę, w sprawach o zwrot opłaty za kartę pojazdu, do której uiszczenia doszło przed wejściem w życie obowiązującej ustawy o finansach publicznych, sąd administracyjny nie jest uprawniony do badania kwestii przedawnienia, podlegającej badaniu na zarzut zgłoszony w postępowaniu przed sądem powszechnym. Celem postępowania sądowoadministracyjnego jest kontrola działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Na gruncie prawa administracyjnego o przedawnieniu można mówić tylko wtedy, gdy przepis prawa wyraźnie o tym stanowi. Skoro ustawa Prawa o ruchu drogowym nie przewiduje przedawnienia roszczenia o zwrot nadpłaconej opłaty za kartę pojazdu, kwestia ta nie podlega ocenie sądu administracyjnego.
Reasumując sąd uznał, że skarga jest uzasadniona. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że Ł. K. w grudniu 2004r. uiścił opłatę za wydanie karty pojazdu zaś odmowa zwrotu części tej opłaty (w wysokości 425 zł) została podjęta bez podstawy prawnej. Mając to na uwadze, na podstawie art.146 § 1 p.p.s.a., sąd stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności zaś na podstawie art.146 § 2 p.p.s.a. sąd stwierdził, że skarżącemu przysługuje uprawnienie do zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu w kwocie 425 zł.
Na podstawie art.200 p.p.s.a. sąd zasądził od Prezydenta Miasta [...] na rzecz Ł. K. kwotę 614 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Na ogólną sumę kosztów złożyło się: 100 zł - wpis sądowy, 34 zł - dwie opłaty skarbowe i 480 zł - wynagrodzenie pełnomocnika.
Rozpoznając ponownie sprawę organ winien wziąć pod uwagę ocenę prawną wyrażoną w niniejszym uzasadnieniu i przyjąć, że stronie przysługuje uprawnienie do zwrotu części uiszczonej kwoty opłaty za wydanie karty pojazdu, to jest w wysokości przekraczającej koszty związane z drukiem i dystrybucją karty pojazdu.
R.T.