Postanowieniem z [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego w całości za okres wskazany w tytule wykonawczym w związku z nieistnieniem zobowiązania, umorzył postępowanie egzekucyjne w części, tj. do należności abonamentowych za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. w kwocie należności głównej 228,80 zł z uwagi na brak wymagalności.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucił nierozpoznanie istoty sprawy, tj. zarzutu nieudowodnienia i nieprzedłożenia dowodu zarejestrowania odbiornika, a tym samym nieistnienia w ogóle zobowiązania oraz niezasięgnięcie stanowiska wierzyciela w tym zakresie. Skarżący zarzucił także, iż wierzyciel w całym toku postępowania nie zdołał udowodnić, aby zobowiązany był kiedykolwiek abonentem i miał zarejestrowany odbiornik RTV. Obowiązkiem wierzyciela było przedstawienie pierwotnego dowodu zarejestrowania odbiornika. W związku z tym postępowanie egzekucyjne należało umorzyć w całości, przede wszystkim na podstawie zarzutu nieistnienia zobowiązania. Skarżący podtrzymał argumentację podniesioną we wniosku z 27 czerwca 2018 r..
24 października 2018 r. do organu II instancji wpłynęło pismo skarżącego, w którym wskazano, że przesłanie pism bezpośrednio zobowiązanemu skutkuje niewprowadzeniem ich do obiegu prawnego. Ponadto zwrócono się o zobowiązanie na zasadzie art. 78 k.p.a. wierzyciela, do przedstawienia dowodu przesłania zawiadomienia o nadaniu numeru identyfikacyjnego do grudnia 2008 r..
Organ II instancji za zasadne uznał stwierdzenie przez organ I instancji, że należności z tytułu opłaty abonamentowej RTV za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. (w kwocie należności głównej 228,80 zł) uległy przedawnieniu. Opłata z tytułu abonamentu RTV stanowi opłatę, o której mowa w art. 2 § 2 o.p., a to oznacza, że ma do niej zastosowanie art. 70 § 1 tej ustawy. W świetle art. 70 § 1 o.p. należność z tytułu opłaty abonamentowej RTV, co do zasady przedawnia się po upływie pięciu lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin jej płatności. W omawianej sprawie bieg terminu przedawnienia opłaty abonamentowej RTV upływał zatem w przypadku należności za okres od stycznia do grudnia 2011 r. - z dniem 31 grudnia 2016 r., w przypadku należności za okres od stycznia do grudnia 2012 r. - z dniem 31 grudnia 2017 r.. W okresie biegu terminu przedawnienia należności nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające ten bieg. Tym samym należności za okres od stycznia 2011 r. do grudnia 2012 r. przedawniły się z upływem wskazanych wyżej terminów. W konsekwencji postępowanie egzekucyjne prowadzone w stosunku do tych należności podlega umorzeniu na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., tj. z uwagi na ich wygaśnięcie z powodu przedawnienia. Natomiast w zakresie pozostałych należności objętych tytułem wykonawczym z 14 marca 2016 r., tj. opłaty abonamentowej za okres od stycznia 2013 r. do sierpnia 2014 r. we wniosku z 27 sierpnia 2018 r. o umorzenie postępowania egzekucyjnego powtórzona została przez pełnomocnika treść pisma z 8 sierpnia 2016 r.. Pismo to stanowiło zarzuty w sprawie egzekucji administracyjnej prowadzonej na podstawie wskazanego tytułu wykonawczego, a ich podstawą były okoliczności wymienione m. in. w art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a., tj. przedawnienie i nieistnienie obowiązku. Kwestia nieistnienia obowiązku, była przedmiotem rozpatrywania w postępowaniu w sprawie zarzutów. Postępowanie to zostało zakończone ostatecznym w administracyjnym toku instancji postanowieniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z [...] utrzymującym w mocy postanowienie z [...], którym Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. uznał zarzuty za nieuzasadnione. W powyższych postanowieniach organy I i II instancji, biorąc pod uwagę wiążące w tym zakresie stanowisko wierzyciela (wyrażone postanowieniem z 11 stycznia 2017 r.), uznał m.in. zarzut nieistnienia obowiązku za nieuzasadniony. Jak wynika z art. 59 § 3 u.p.e.a., organ egzekucyjny wydaje postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego, chyba że umorzenie postępowania egzekucyjnego następuje na podstawie art. 34 § 4 u.p.e.a., a więc na skutek uwzględnienia zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej. Organ II istancji za bezsporne uznał, że w niniejszej sprawie zarzut nieistnienia obowiązku z tytułu opłaty abonamentowej RTV był już przedmiotem rozpatrywania i nie znaleziono podstaw do jego uwzględnienia i umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 34 § 4 u.p.e.a.. W ocenie organu II instancji żądając umorzenia postępowania egzekucyjnego skarżący powołał identyczną argumentację, co w zarzutach. Argumentacja ta w rzeczywistości zmierza do zakwestionowania zasadności nałożenia na skarżącego obowiązku objętego tytułem wykonawczym z 14 marca 2016 r.. We wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego skarżący nie podniósł żadnych nowych okoliczności, świadczących o nieistnieniu egzekwowanego obowiązku. W szczególności nie podniósł okoliczności, które zaistniały po wystawieniu tytułu wykonawczego. Zdaniem organu II instancji, skoro argumentacja skarżącego dotycząca nieistnienia obowiązku nie została uznana za uzasadnioną w postępowaniu w sprawie zarzutów na postępowanie egzekucyjne, to nie może zostać uwzględniona w postępowaniu wszczętym wnioskiem o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Jakkolwiek wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego może być wniesiony na każdym etapie postępowania egzekucyjnego, to zasadniczo zobowiązany nie może, po upływie terminu do złożenia zarzutów (na podstawie art. 33 § 1 u.p.e.a.), żądać umorzenia postępowania, powołując okoliczności, które mógł podnosić wyłącznie w zarzutach, albo które podniósł w zarzutach, ale nie zostały one uwzględnione. Zgłaszając oparte na tych samych podstawach żądanie umorzenia postępowania egzekucyjnego, zarówno w formie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, jak i wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, zobowiązany nie może oczekiwać, że drugie postępowanie będzie kontynuacją pierwszego, umożliwiając jego dodatkową, pozainstancyjną weryfikację. Organ II instancji podniósł dalej, że organ nie jest uprawniony do oceny prawidłowości i zasadności nałożonego na skarżącego obowiązku z tytułu opłaty abonamentowej RTV. Powołując się na nieistnienie obowiązku objętego tytułem wykonawczym strona musi wskazać, że owo nieistnienie obowiązku jest następstwem okoliczności, które miały miejsce już po wydaniu tytułu wykonawczego. Tymczasem skarżący nie przedstawił żadnych nowych dowodów ani okoliczności na poparcie swojego twierdzenia o nieistnieniu egzekwowanego obowiązku i konieczności umorzenia postępowania egzekucyjnego, zaś ta argumentacja, która została podniesiona we wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, była już rozpatrzona w postępowaniu dotyczącym zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej. Z tych względów, w ocenie organu II instancji, argumentacja dotycząca nieistnienia obowiązku w części opłaty abonamentowej za okres od stycznia 2013 r. do sierpnia 2014 r. jest nieuzasadniona i nie ma podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego w tej części, na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a.. Do kwestii rejestracji odbiornika RTV wierzyciel ustosunkował się już w postanowieniu w sprawie zarzutów z 11 stycznia 2017 r.. Organ II instancji stwierdził nadto, że niejasny jest sposób sformułowania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. sentencji zaskarżonego postanowienia z 21 sierpnia 2018 r.. Organ egzekucyjny odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego "w całości za okres wskazany w tytule wykonawczym w związku z nieistnieniem zobowiązania", a jednocześnie umorzył postępowanie egzekucyjne "w części, tj. do należności abonamentowych za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. w kwocie należności głównej 228,80 zł z uwagi na brak wymagalności". Zaistnienie którejkolwiek spośród okoliczności wymienionych w art. 59 § 1 u.p.e.a., obliguje organ egzekucyjny do umorzenia postępowania egzekucyjnego. W związku z tym, zdaniem organu II instancji nie ma potrzeby, aby w sentencji postanowienia wskazywać, że jedna z podstaw umorzenia określonych w wymienionym przepisie nie wystąpiła (i nie powoduje umorzenia postępowania egzekucyjnego), a inna wystąpiła i skutkuje umorzeniem postępowania egzekucyjnego. Sentencja zaskarżonego postanowienia może budzić wątpliwości co do tego, w jakiej części postępowanie egzekucyjne zostało umorzone, a w jakiej odmówiono jego umorzenia.