Sprawa ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego
Uzasadnienie strona 2/9

Postanowieniem z [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. uchylił postanowienie z [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. postanowieniem z [...] uznał za nieuzasadnione zarzuty zgłoszone m. in. na podstawie art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a..

Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z [...].

Postanowieniem z 14 września 2018 r., sygn. akt III SA/Łd 719/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę skarżącego na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł.

W piśmie z 27 czerwca 2018 r. skarżący wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z 14 marca 2016 r. z powodu nieistnienia obowiązku, nieudowodnienia istnienia roszczenia, braku statusu abonenta. Skarżący podniósł, że wierzyciel - A S.A. nie zdołał udowodnić, aby skarżący był kiedykolwiek abonentem, a zatem już tylko to kwalifikowało sprawę do umorzenia w całości. Podważył też upoważnienia pracowników A S.A. do podpisywania dokumentów z upoważnienia Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej A S.A.. Zarzucił brak doręczenia upomnienia, co skutkuje nieważnością postępowania egzekucyjnego. Zdaniem skarżącego, Dyrektor Centrum Obsługi Finansowej w istotnym dla sprawy zakresie oparł się na dowodach, których w aktach administracyjnych nie ma. Nawet gdy istnieją i są znane organowi, nie jest dopuszczalne opieranie na nich rozstrzygnięcia, jeśli nie zostały włączone do materiału dowodowego sprawy, której to rozstrzygnięcie dotyczy. Obowiązkiem wierzyciela (Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej) jest wykazanie, że dany odbiornik RTV został zarejestrowany, co stanowi podstawę do żądania uiszczenia przez jego posiadacza opłaty. Z upoważnienia z 13 grudnia 2007 r. dla I. F. wynika, że jest ona upoważniona jedynie do podpisywania zawiadomień o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego użytkownikowi odbiorników radiofonicznych/telewizyjnych. Wszystkie "zawiadomienia" nie spełniają jakichkolwiek wymogów formalnych, co do dokumentów urzędowych. A w toku postępowania nie posługuje się w ogóle dokumentami urzędowymi, lecz jedynie kserokopiami z faksymiliami, a właściwie kserokopiami podpisów. W związku z powyższym, skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów, w tym art. 6-9, art. 10 § 1 i § 3, art. 14 § 1, art. 67 § 1, art. 68 § 1 i § 2, art. 77 § 1, art. 104 § 1 i § 2, art. 107 § 1 i § 3 oraz art. 109 § 1 k.p.a., § 5 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych (niedołączenie i nieokazanie przez A dowodu nadania i dowodu odbioru "zawiadomienie o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego"), art. 3 § 1 u.p.e.a., bowiem w niniejszej sprawie postępowanie toczy się bez wydania odpowiedniego orzeczenia właściwego organu, art. 76a § 2 i § 3 k.p.a. przez poświadczenie dokumentów za zgodność przez pracowników Poczty Polskiej nieuprawnionych do tego. Zdaniem skarżącego, nie nastąpiło też przerwanie biegu terminu przedawnienia hipotetycznego zobowiązania, w związku z wadami formalnymi dokumentów A przy założeniu, że zobowiązanie w ogóle istnieje. Odnosząc się do kwestii przesłania zawiadomienia skarżący podważył stanowisko wierzyciela w tym zakresie. Dodatkowo skarżący zauważył, że A nie ma kompetencji do wydawania jakichkolwiek postanowień, a samo pismo zostało podpisane przez osobę bez odpowiedniego umocowania. Skarżący wskazał też, że tytuł wykonawczy nie jest podpisany przez właściwy organ A, ponieważ adnotacja "Z upoważnienia Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej - Asystent" nie spełnia wymogów formalnych. W obecnym stanie prawnym nie ma rozwiązania pozwalającego na stwierdzenie niewywiązywania się zobowiązanego (gospodarstwa domowego) z obowiązku uiszczenia opłaty abonamentowej. Niemożność wydania takiego orzeczenia oraz wskazania organów właściwych do stwierdzenia zaległości w opłatach abonamentowych powoduje, że w rzeczywistości egzekucja administracyjna nie jest prowadzona.

Strona 2/9