Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący S WSA Ewa Michna (spr.) Sędziowie WSA Elżbieta Czarny - Drożdżejko WSA Tadeusz Kiełkowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 lutego 2022 r. sprawy ze skargi Z. I. na decyzję Wojewody z dnia 5 marca 2021 r., nr [...] skargę oddala.
Decyzją z dnia [...] 2020 r. Wójt Gminy orzekł o wymeldowaniu Z. I. (skarżącej) z pobytu stałego pod adresem P, ul. C, gmina Z. W uzasadnieniu organ wskazał, że postępowanie zostało wszczęte na wniosek A. I. Zdaniem organu istotne było sprawdzenie, czy skarżąca dobrowolnie opuściła swoje miejsce zamieszkania. Podstawą wymeldowania miało być, zgodnie z zacytowanym orzecznictwem sądów administracyjnych, jedynie opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu i niedopełnienie obowiązku zameldowania się w innym miejscu. Decyzja o wymeldowaniu miała bowiem charakter czysto ewidencyjny. Dalej organ wskazał, że zgodnie z art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 510 z późn. zm.) organ gminy wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub podmiotu wskazanych w art. 28 ust. 2 powołanej ustawy, decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się.
Odnosząc się do ustalonych faktów - organ wskazał, że skarżąca opuściła zajmowany budynek z powodu znęcania się nad nią przez byłego męża i byłą teściową oraz nadużywania alkoholu przez byłego męża. Pierwotnie organ odmówił wymeldowania skarżącej ponieważ deklarowała ona powrót do swojego miejsca zamieszkania, ale uzależniała swój powrót od poddania się leczeniu przeciwalkoholowemu przez męża.
W trakcie ponownego postępowania skarżąca potwierdziła, że nie zamieszkuje w przedmiotowym budynku. Opuściła go w grudniu 2012 r. z powodu konfliktu z byłym mężem i teściową. Nie próbowała przy tym ponownie zamieszkać w przedmiotowym budynku ponieważ jak wyjaśniła: "przez dwadzieścia lat się nie dogadali, więc byłby to absurd". Skarżąca wyraziła chęć powrotu, ale wtedy gdy teściowa straci siły do znęcania się nad nią.
Organ ustalił, że w wyroku rozwodowym z 20 września 2012 r. Sąd Okręgowy orzekł o sposobie korzystania z mieszkania, ale skarżąca od wielu lat nie podejmowała żadnych faktycznych działań, żeby powrócić do miejsca zamieszkania.
Powyższe okoliczności, zdaniem organu świadczyły o trwałości opuszczenia dotychczasowego miejsca zamieszkania. Organ przyznawał przy tym, że wprawdzie skarżąca opuściła miejsce zamieszkania z powodu działań osób trzecich, niemniej jednak długotrwałość zaniechania powrotu (od 2012 r.) pozwalała przyjąć, że opuszczenie budynku z upływem czasu stało się dobrowolne.
W wniesionym odwołaniu skarżąca powołując wyroki: (rozwodowy i karny) oświadczyła, że opuszczenie mieszkania nie było dobrowolne i trwałe. Wskazała również, że brak efektów leczenia odwykowego uniemożliwia jej powrót z dziećmi do domu.
Wojewoda decyzją z 5 marca 2021 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podkreślił, że skarżąca faktycznie zamieszkuje pod innym adresem (w S), a w P nie była od 5 lat. Organ wskazał również, że budynek w P jest własnością wyłącznie wnioskodawczyni A. I. i nie zgadza się ona na powrót synowej. Zdaniem organu, który przytoczył poglądy orzecznictwa sądów administracyjnych, nawet jeżeli doszło do wymuszonego opuszczenia dotychczasowego miejsca zamieszkania, to niepodejmowanie kroków prawnych i faktycznych w celu powrotu do mieszkania powodowało, że spełniona została przesłanka wymeldowania.