Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Lechowski Sędziowie NSA Krystyna Kutzner WSA Bożenna Blitek (spr.) Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2012 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego skargę oddala
W dniu 12 sierpnia 2010 r. wpłynął do Burmistrza Gminy wniosek A. B., D. B., K. B., M. B., S. M., E. M. i A. K. o wszczęcie na podstawie art. 61 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego postępowania w przedmiocie likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną, ze względu na negatywne oddziaływanie na środowisko. Wnioskodawcy podali, że B. C. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Transportowy "A" z siedzibą w S. Zakład ten funkcjonuje od 1995 r., a przedmiotem jego działalności jest transport ciężarowy. Baza transportowa tego Zakładu została zlokalizowana w miejscowości S nr [...]. Tam też znajduje się miejsce parkowania dwóch samochodów ciężarowych marki Tatra, dwóch koparek, a także jednego samochodu marki Żuk. Wnioskodawcy wskazali, że pojazdy te są uruchamiane na przedmiotowej nieruchomości, z której wyjeżdżają do otrzymanych zleceń. Baza transportowa funkcjonuje przez cały dzień, od wczesnych godzin rannych do późnych wieczornych, kiedy to pojazdy te zjeżdżają do bazy. Ponadto, na przedmiotowej nieruchomości prowadzone są bieżące naprawy wskazanych wyżej pojazdów i wszystko to, zdaniem wnioskodawców, powoduje nadmierne wydzielanie spalin do powietrza atmosferycznego, skażenie gleby w miejscu parkowania oraz przekraczanie dopuszczalnego poziomu hałasu.
W dniu 1 września 2010 r. Burmistrz Miasta wszczął postępowanie w przedmiocie likwidacji działalności gospodarczej B. C. z powodu jej negatywnego oddziaływania na środowisko.
W dniu 28 września 2010 r. jeden z wnioskodawców M. B. zapoznał się ze zgromadzonymi w niniejszej sprawie dokumentami i wyjaśnił, że jego intencją nie była likwidacja działalności gospodarczej lecz usunięcie ciężkiego sprzętu budowlanego ze strefy zamieszkania, gdyż każdorazowe uruchamianie silników powoduje, że spaliny przenoszą się na działkę sąsiednią i jest to uciążliwe dla jej mieszkańców.
W piśmie z dnia 4 października 2010 r. pozostali wnioskodawcy sprecyzowali swój wniosek z dnia 9 sierpnia 2010 r. wnosząc o wydanie decyzji zakazującej garażowania ciężkiego sprzętu budowlanego zarejestrowanego do działalności gospodarczej na działce nr [...] w S. Ich zdaniem, prowadzenie działalności gospodarczej poza obiektami budowlanymi jest niezgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a każde uruchomienie silnika powoduje nadmierne zadymienie terenu co przenosi się na sąsiednie działki i stwarza realne zagrożenie życia i zdrowia dla mieszkańców w bezpośrednim sąsiedztwie. Do pisma zostało dołączone pełnomocnictwo dla M. B.
Decyzją z dnia [...] 2010 r. Nr [...] Burmistrz Gminy umorzył postępowanie administracyjnej w sprawie wydania decyzji dotyczącej zakazu parkowania ciężkiego sprzętu budowlanego w strefie zamieszkania w zakresie działalności gospodarczej prowadzonej przez B. C. Organ I instancji stwierdził, że na gruncie ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej w postępowaniu dotyczącym wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, za stronę może być uznany tylko ten kto posiada chronione w płaszczyźnie prawnej uprawnienie do żądania dokonania wpisu, kwestionowania jego poprawności lub wykreślenia. Jedynie zatem osoba fizyczna zamierzająca podjąć działalność gospodarczą ma interes prawny w przedmiocie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej lub jego wykreślenia, czyli posiada status strony w takim postępowaniu administracyjnym. Natomiast inne osoby nie mają prawnie zagwarantowanego interesu podważania czynności organu w przedmiocie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Z kolei według art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego stroną postępowania administracyjnego jest ten, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Tym samym - zdaniem organu I instancji - nie wystarczy wnieść podanie, aby uruchomić postępowanie administracyjne albo brać udział w postępowaniu już prowadzonym, czyli aby być stroną tego postępowania, ale musi jeszcze obiektywnie istnieć, regulowany przepisami powszechnie obowiązującymi, interes prawny lub obowiązek żądającego udziału w postępowaniu. Burmistrz Miasta uznał zatem, że M. B. oraz pozostali Wnioskodawcy nie są stronami w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym i nie są umocowani do skutecznego wniesienia wniosku o wszczęcie postępowania w tej sprawie. Burmistrz Gminy podał również, że przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dają możliwość gminie kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej (tzw. władztwo planistyczne gminy), jednak przepisy tej ustawy nie przewidują możliwości władczej ingerencji Burmistrza Gminy w sposób wykonywania prawa własności przez właścicieli. Nie ma on zatem umocowania prawnego do wydania władczego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, czyli wydania decyzji administracyjnej: negatywnej lub pozytywnej. Organ I instancji podkreślił, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony i uchwalony na zasadach i w trybie określonym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w zgodzie z powszechnie obowiązującymi przepisami, mimo niosących w swej treści ograniczeń w wykonywaniu prawa własności nieruchomości, nie narusza zasady ochrony własności, przewidzianej w art. 21 Konstytucji RP. Organ I instancji zaznaczył przy tym, że każde ograniczenie prawa własności, w tym także to uzasadnione ochroną praw osób trzecich bądź interesem publicznym, powinno zostać wyrażone w sposób maksymalnie precyzyjny, albowiem jest rozwiązaniem wyjątkowym w stosunku do zasady ochrony prawa własności. W razie wątpliwości dotyczących zakresu jego ograniczenia należy więc dokonywać wykładni na korzyść zasady. Ponadto Burmistrz Gminy podał, że M. B. w postępowaniu podnosił również negatywne oddziaływanie na środowisko związane z parkowaniem samochodów wykorzystywanych do działalności gospodarczej w miejscowości S. W zakresie tym organ wyjaśnił, że w postępowaniu prowadzonym w 2009 r. - w sprawie wykreślenia wpisu do ewidencji B. C. - powziął wiadomość o możliwości zanieczyszczenia środowiska, o czym pismem z dnia 26 listopada 2009 r. zawiadomił Regionalną Dyrekcję Ochrony Środowiska i otrzymał pismo zwrotne, w którym stwierdzono, że przedmiotowa działalność gospodarcza nie została zaliczona do działalności stwarzającej szkodę w środowisku. Materiał ten włączono do akt sprawy i wnioskodawca M. B. miał możliwość zapoznania się z jego treścią. Burmistrz Gminy zwrócił również uwagę na to, że żądania M. B. odnoszą się do kwestii regulowanych przez prawo cywilne, albowiem odnoszą się do pojęcia "immisji", które jest instytucją prawa cywilnego i w tym zakresie prawo cywilne przewiduje szereg instrumentów w ramach prawa sąsiedzkiego, z których dana osoba może skorzystać, aby chronić swoją nieruchomość przed skutkami działalności prowadzonej na sąsiedniej nieruchomości. Kwestie te rozstrzygane są przez sądy powszechne, a nie organy administracyjne. Burmistrz Gminy stwierdził, że niniejsza sprawa jest bezprzedmiotowa w rozumieniu art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, ponieważ nie ma materialnoprawnych podstaw do władczej (w formie decyzji administracyjnej) ingerencji organu administracyjnego, a to oznacza, że jakiekolwiek rozstrzygnięcie organu - pozytywne, czy negatywne - staje się prawnie niedopuszczalne, a poza tym wnioskodawcy nie posiadają przymiotu strony w postępowaniu.