Skarżący akcentował, że na terenie K. i A. brak takich nieruchomości, które można byłoby potraktować jako elementy krajobrazu kulturowego czy też zabytki nieruchome charakterystyczne dla miejscowej tradycji budowlanej i osadniczej. Organ nie zakwestionował wiarygodnie tych twierdzeń skarżącego; przeciwnie w odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta expressis verbis napisał, że celem podjęcia zaskarżonej uchwały była ochrona walorów krajobrazu kulturowego miasta, z bezcennymi dla Z. otwarciami widokowymi, przed niekontrolowaną wielkokubaturową zabudową został utworzony Park Kulturowy. Wobec braku konkretnego wskazania elementów kulturowych chronionych przez Park, należy uznać, że celem podjęcia zaskarżonej uchwały było powstrzymanie określonego typu budownictwa, które Rada Miasta uznała za zagrażające cennemu krajobrazowi.
W art.16 ustawy o ochronie zabytków ... jest mowa nie o krajobrazie, ale "krajobrazie kulturowym", nie o "wyróżniających się krajobrazowo terenach", ale o węższym zakresie desygnatów, tj. "wyróżniających się krajobrazowo terenach z zabytkami nieruchomymi". Nie wystarczy więc w § 1 zaskarżonej uchwały i w uzasadnieniu używać przymiotnika "kulturowy", aby możliwe było uznanie, że spełnione zostały przesłanki wymagane prawem dla podjęcia uchwały.
G. Krajobraz jest wartością prawnie chronioną, ale dzieje się to w trybie nie art.16-17 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, lecz ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. .o ochronie przyrody (Dz.U. nr 92, poz.880 ze zm.). Ustawa ta przewiduje w szczególności takie instrumenty jak tworzone rozporządzeniem wojewody parki krajobrazowe (art.6 ust.1 pkt 3 w zw.z art.16 i art.17) czy obszary chronionego krajobrazu (art.6 ust.1 pkt 4 w zw. z art.23 i art.24).
Sąd uznaje więc za trafny zarzut skarżącego podniesiony w czasie rozprawy, że podejmując zaskarżoną uchwałę dla celów ochrony krajobrazu Rada Miasta wkroczyła w kompetencje Wojewody.
Jest to kolejny powód stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, na podstawie art.147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.nr 153, poz.1270, zm.: Dz.U. 2004, nr 162, poz.1692 oraz 2005, nr 94, poz.788 i nr 169, poz. 1417 i nr 250, poz. 2118 oraz 2006, nr 38, poz. 268 i nr 208, poz.1536 i nr 217, poz. 1590 oraz 2007, nr 120, poz. 818 oraz 2007, nr 121, poz.831)
H. Sąd administracyjny nie jest władny ustosunkować się do zarzutów na temat zgodności uchwały z prawem unijnym i Konstytucją RP, jakie w kolejnych pismach procesowych podniósł pełnomocnik skarżącego. Zarzuty te sprowadzają do tezy, że przepisy art.16 i art.17 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przyznają radzie gminy zbyt szerokie kompetencje do ograniczania prawa własności nieruchomości gruntowych.
Równocześnie Sąd stwierdza, że skarga nie zawiera wniosku o wystąpienie przez sąd z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego, ani Sąd we własnym zakresie nie dostrzega zasadności skierowania takiego pytania do Trybunału.
I. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.
O kosztach orzeczona na podstawie art.200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z § 18 ust.1 pkt 1 lit.c i § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.)