Stanowisko organów sprowadza się do faktu, że z zeznań K., J., B. wynika, że nie byli kontrahentami skarżącego. Organ daje wiarę twierdzeniom osób skazanych prawomocnym wyrokiem karnym. Z zeznań świadków nie wynika, aby skarżący miał świadomość, że działalność kupujących była nielegalna. Ich działalność była na tyle wiarygodna i współpraca układała się w taki sposób, że nie istniały podstawy do jej kwestionowania. A. K. dysponował zaświadczeniem o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, zaświadczeniem o numerze REGON, dokonał zgłoszenia rejestracyjnego VAT, składał deklaracje VAT-7, przyjmował i podpisywał faktury zakupowe, podpisywał dowody bankowe. W. J. posiadał zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, zaświadczenie o numerze REGON, dokonał zgłoszenia rejestracyjnego VAT, składał deklaracje VAT-7, przyjmował i podpisywał faktury zakupowe, dokonywał przelewów na rachunek skarżącego ze swojego rachunku bankowego, podpisywał oświadczenia. J. B. zarejestrował działalność gospodarczą, przyjmował i podpisywał faktury zakupowe, dokonywał wpłat na rzecz firmy skarżącego.
Skarżący tych produktów nie wytwarzał, nie przetwarzał, nie zmieniał nazwy, kupował z oświadczeniem i z takim oświadczeniem towary te sprzedawał. W okresie objętym kontrolą współpracował z ok. 50 kontrahentami i upoważnił ok. 140 kierowców. W firmie oprócz właściciela był zatrudniony jeden pracownik, a zatem trudno wymagać, aby firma sprawdzała każdego kontrahenta w szczególności w sytuacji, gdy terminowo wywiązuje się z płatności.
Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, iż K., J., B. nie prowadzili obrotu produktami ropopochodnymi, skoro w aktach sprawy znajdują się kopie faktur i innych dokumentów potwierdzających nabycie towarów przez ich firmy. Nie ma znaczenia fakt, iż nie posiadali bazy magazynowej. Te okoliczności nie świadczą o tym, że działalność ta nie istniała. Skarżący również nie posiada bazy magazynowej i własnego transportu i pomimo to prowadzi działalność.
Skarżący wskazał na niekonsekwencję organu w ramach tej samej decyzji. W jednym miejscu organ pisze, że firmy K., J., B. nie istniały, aby dalej w decyzji, formułować twierdzenie, iż K., J., B. "rozpoczął nielegalną działalność za namową p. B. R.". Zatem działalność, jako taka była prowadzona, lecz miała ona na celu dokonywanie przestępstw.
W wyroku z dnia 15.06.2007 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego A. K. na rzecz powoda M. H. - kwotę 5.951,04 zł. za nieterminową zapłatę za zamówione towary. Z uzasadnienia wyroku wynika, iż strony łączyła umowa o współpracy, a pozwany A. K. uznał powództwo. Sąd stwierdził, iż uznanie powództwa nie jest sprzeczne z prawem, ani z zasadami współżycia społecznego oraz nie zmierza do obejścia prawa. Gdyby działalność firmy A. K. miała charakter pozorny to nie do przyjęcia byłaby kwalifikacja zgodności z prawem uznania powództwa. Organ podatkowy nie może, zatem podważać wykładni dokonanej przez Sąd. Nakazem zapłaty z dnia 10.05.2007r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego W. J. na rzecz powoda M. H. kwotę 1.329,02 zł. W wydanym w dniu 10 maja 2007 r. nakazie zapłaty Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego J. B. na rzecz skarżącego kwotę 737,27 zł, czym potwierdził fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez J. B. Zatem z jednej strony są orzeczenia Sądu zasądzające konkretną sumę pieniędzy na rzecz skarżącego z tytułu dokonywanych transakcji z K., J., B. a z drugiej strony stwierdzenie organu, że nie doszło do żadnych transakcji gospodarczych między Firmą skarżącego a Firmami tych osób. Zgodnie z art. 365 kpc "orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby." Dlatego też okoliczności stanowiące podstawę wydania prawomocnych orzeczeń nie mogą być kwestionowane przez organy.