Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.) Sędziowie WSA Ewa Michna WSA Barbara Pasternak Protokolant Aleksandra Grabiec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2017 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody z dnia 16 stycznia 2017 r. znak [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonania świadczenia rzeczowego na rzecz obrony I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego J. K. kwotę 457,00 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Na wniosek Wojskowego Komendanta Uzupełnień, Prezydent Miasta decyzją nr [...] z dnia [...] 2016 r., na podstawie art. 208 ust. 1 i art. 210 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 827 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", przeznaczył będący w posiadaniu J. K. samochód osobowy TOYOTA [...], nr rej. [...] do wykonania świadczenia rzeczowego na rzecz obrony w razie ogłoszenia mobilizacji lub wybuchu wojny, polegającego na oddaniu ww. samochodu osobowego do używania na rzecz 13 kompanii regulacji ruchu, we wskazanym miejscu, na czas nieokreślony.
W odwołaniu od decyzji J. K. zarzucił wydanie jej z naruszeniem swobodnej oceny, bez uzasadnienia faktycznego będącego podstawą jej wydania, a także brak wykazania przez organ zasady proporcjonalności przy nakładaniu świadczeń. Podniósł również, iż organ nie wykazał braku innych podmiotów, które byłyby w stanie zrealizować pod względem ilościowym i jakościowym wniosek Wojskowego Komendanta Uzupełnień. Odwołujący się stwierdził ponadto, że z dyspozycji art. 208 i 210 ww. ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. wynika, że osoby fizyczne należą do ostatniego kręgu podmiotów, które mogą zostać zobowiązane do świadczeń rzeczowych na cele przygotowania obrony Państwa. W związku z powyższym, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie.
Podczas spotkania, które odbyło się 5 stycznia 2017 r. w Wydziale Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego UW, J. K. dodatkowo podniósł kwestię utraty wartości rynkowej przedmiotowego pojazdu po wydaniu decyzji. Wskazał też, że zobowiązanie go do wykonania świadczenia może spowodować trudności podczas próby sprzedaży samochodu. Swoje stanowisko podtrzymał w piśmie z dnia 9 stycznia 2017 r., w którym stwierdził dodatkowo, że wniosek Wojskowego Komendanta Uzupełnień "jest lakoniczny i nie zawiera merytorycznego uzasadnienia wykonania nałożonego obowiązku" związanego ze świadczeniem na rzecz obrony.
Wojewoda decyzją z dnia 16 stycznia 2017 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 210 ust. 3 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej,
W uzasadnieniu organ powołał art. 208 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy wskazujące, jakie przesłanki powinny zaistnieć, aby skutecznie przeznaczyć rzecz ruchomą lub nieruchomość na cele świadczeń na rzecz obrony, a także ust. 4, który enumeratywnie określa, jakie pojazdy nie mogą być przedmiotem świadczenia. Organ nadmienił, że J. K. nie przedstawił dokumentów, które potwierdzałyby przynależność do wymienionych kategorii oraz wskazał, iż spełnione zostały pozostałe przesłanki warunkujące przeznaczenie pojazdu na cele świadczeń na rzecz obrony, a więc zachowanie właściwości organu wnioskującego (Wojskowy Komendant Uzupełnień) i właściwości organu prowadzącego postępowanie administracyjne (Prezydent Miasta).
Organ wskazał, iż zgodnie z § 11 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 sierpnia 2004 r. w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju (Dz. U. z 2004 r. nr 181, poz. 1872 z późn. zm.) nie był zobowiązany do zbadania kwestii równomiernego obciążenia obowiązkiem świadczeń wszystkich posiadaczy rzeczy zamieszkujących lub mających siedzibę na obszarze gminy.