Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie: WSA Elżbieta Czarny-Drożdżejko WSA Katarzyna Marasek-Zybura (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy z dnia 20 grudnia 2021 r. nr sprawy [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę
Decyzją z dnia 20 grudnia 2021 r. znak: KR-PPR-A.5112.11.2021.3 Okręgowy Inspektor Pracy w Krakowie, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 19 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1251 z późn. zm.), utrzymał w mocy decyzję inspektora pracy z dnia 9 listopada 2021 r. znak: 070228-610-K020-Tk01/21 o nałożeniu na K. S. (dalej: skarżący), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą T K. S., kary pieniężnej w wysokości 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych).
Powyższa decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
W wyniku kontroli przeprowadzonej przez inspektora pracy, udokumentowanej protokołem podpisanym w dniu 16 października 2021 r., stwierdzono u skarżącego m.in. naruszenie dziennego okresu odpoczynku, przekroczenie przez pracowników dopuszczalnego limitu 48 godzinnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, procę w porze nocnej.
Z uwagi na stwierdzone 223 naruszenia, organ naliczył łączną karę pieniężną w wysokości 155.550 zł. Z uwagi na fakt, że w okresie 6 miesięcy przed dniem kontroli średnia zatrudnionych kierowców wynosiła w kontrolowanym przedsiębiorstwie 15 kierowców, stosownie do art. 92a ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 919 z późn. zm., dalej: u.t.d.), który stanowi, że suma kar pieniężnych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć 20.000 zł, inspektor pracy, decyzją z dnia 9 listopada 2021 r., nałożył na skarżącego karę w wysokości 20.000 zł.
W odwołaniu wniesionym od ww. decyzji inspektora pracy, skarżący zarzucił naruszenie:
- art. 10, art. 68, art. 107 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie pełnego postępowania w celu prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy,
- art. 21 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowcy (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 567, z późn. zm.; dalej u.c.p.k.) poprzez błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie,
- art. 12 ust. 1 i 2 u.c.p.k. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie,
- art. 13 u.c.p.k. poprzez nieprawidłowe zastosowanie przepisów Rozporządzenia nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
W oparciu o powyższe skarżący wniósł o uchylenie decyzji w całości oraz o wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności.
Okręgowy Inspektor Pracy, decyzją z dnia 20 grudnia 2021 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, uznając wniesione odwołanie za bezzasadne.
Odnosząc się do postawionych zarzutów, organ odwoławczy wyjaśnił, że na podstawie analizy załączonych do protokołu kontroli załączników ustalił, że pracownik R. K. przekroczył m.in. w okresie od 01.10.2020 r. do 31.10.2020 r. dopuszczalny limit 48 godzin przeciętnie na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym. Liczba godzin przypadająca do przepracowania w październiku 2020 r. wyniosła 176, pracownik dwa dni przebywał na urlopie, co powoduje obniżenie wymiaru czasu pracy do 160 godzin. W uzasadnieniu decyzji organ l instancji, dla rozliczenia czasu pracy w przypadku tego kierowcy, przyjął następujący algorytm (160 : 40) x 48 = 4 x 48 = 192 godziny. Taką liczbę godzin mógł przepracować pracownik, aby nie doszło do naruszenia przeciętnie 48 godzinnego tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi. Pracownik R. K. wykonywał w październiku 2020 r. pracę przez 220 godzin i 59 minut, a więc dopuszczalny limit został przekroczony o 28 godzin. W załączniku nr 57 do protokołu z kontroli "Aktywność kierowcy wg rzeczywistych dat", będącym wydrukiem z programu służącego do rozliczenia czasu pracy kierowców, wykazano że czas jazdy wyniósł 184 godzin i 58 minut, a czas innej pracy 36 godzin i 1 minuta, co razem daje 220 godzin i 59 minut. Z powyższego dokumentu wynika, że do czasu pracy tego kierowcy, poza czasem prowadzenia pojazdu oraz wykonywaniem innej pracy, nie zostały przez organ l instancji zaliczone inne zdarzenia, jak wywodzi w swoim odwołaniu skarżący. W załączniku nr 57 do protokołu z kontroli "miesięczna karta pracy pracownika" wykazano również inne zdarzenia związane z pracą wykonywaną w październiku 2020 r. przez R. K., tj. przerwę 15 minutową - 5 godzin i 15 minut, dyżury 50% - 20 godzin i 38 minut, nieusprawiedliwione przestoje - 12 godzin i 24 minuty. Zdarzenia te nie były zaliczone przez organ l instancji do czasu pracy kierowcy na potrzeby wyliczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy. Gdyby tak było, to wówczas czas pracy tego pracownika w październiku 2020 r. byłby wyższy niż wskazana przez organ l instancji liczba 220 godzin i 59 minut. Na prawidłowość zastosowania przez organ l instancji art. 12 u.c.p.k. wskazuje także inny przykład. W uzasadnieniu decyzji nakładającej karę pieniężną organ l instancji wykazał, że w okresie rozliczeniowym przypadającym od 01.08.2020 r. do 31.08.2020 r., R. K. wykonywał pacę przez 177 godzin i 9 minut. Według załącznika nr 56 do protokołu z kontroli "aktywność kierowcy wg. dat rzeczywistych", liczba godzin jazdy wyniosła 149 godzin 40 minut, a innej pracy 27 godzin 29 minut, co razem daje 177 godzin i 9 minut. Na ww. dokumencie widnieje także liczba godzin dyspozycji - 20 godzin i 20 minut. Organ l instancji dla rozliczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy przyjął wymiar 177 godzin i 9 minut, a więc nie uwzględnił wykazanej dyspozycji w liczbie 20 godzin i 20 minut.