O ile trafne jest co do zasady stanowisko, zgodnie z którym skarżąca nie wywiązała się niezwłocznie z obowiązku poinformowania organu o okoliczności uzyskania dochodu, tj. o zmianie sytuacji dochodowej rodziny, wynikającym z art. 20 ustawy, to brak wyjaśnienia ww. okoliczności, nie pozwala na ocenę, czy podjęcie działalności gospodarczej miało wpływ na przekroczenie kryterium dochodowego określonego w art. 5 ust. 3 ustawy, co następnie pozwoliłoby na ustalenie, czy i w jakim zakresie pobrane świadczenie było świadczeniem nienależnie pobranym.
Zdaniem Sądu, organy nie wyjaśniły także dlaczego uznały, że nie miał znaczenia prawnego fakt nieotrzymywania przez skarżącą wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę od 1 stycznia 2017 r., czyli także w okresie od 1 czerwca 2017 r. do 30 września 2017 r. Skarżąca konsekwentnie podnosiła, że w 2017 roku nie otrzymywała wynagrodzenia za pracę, co, jej zdaniem, ujawnione zostało w zeznaniu podatkowym za rok 2017 (w aktach adm. brak tego zeznania). W tym miejscu wskazać należy, że Sąd podziela stanowisko WSA w Krakowie zajęte w wyroku z 24 stycznia 2019 r. sygn. akt III SA/Kr 1268/18, że pojęcie utraty dochodu w myśl art. 2 pkt 19 lit. c ustawy nie można zawężać tylko do utraty zatrudnienia rozumianej formalnie (rozwiązanie umowy o pracę). Dlatego organy winny wskazać, dlaczego, weryfikując dochód skarżącej za ww. okres, nie zakwalifikowały wynagrodzenia za pracę w ww. okresie jako dochodu utraconego, skoro nie kwestionowały, że skarżąca w tym roku nie pobierała wynagrodzenia za pracę. Fakt wystąpienia przez skarżącą do sądu pracy, a następnie wydanie przez ten sąd postanowienia z dnia 29 marca 2019 r. o umorzeniu postępowania (vide: postanowienie Sądu Rejonowego VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych k. 26-28 akt sądowych), z którego wynika, że A sp. z o.o. z siedzibą w G została rozwiązana postanowieniem sądu rejestrowego z dnia 31 stycznia 2019 r. i wykreślona z rejestru, potwierdza jedynie, że skarżąca nie otrzymała wynagrodzenia za pracę pomimo braku formalnego rozwiązania stosunku pracy.
Ponownie rozpatrując sprawę organy ustalą, czy uzyskanie dochodu przez skarżącą z tytułu działalności gospodarczej, przy uwzględnieniu ww. przesłanek z art. 7 ust. 3 ustawy oraz przy uwzględnieniu utraty dochodu z tytułu utraty zatrudnienia spowodowało utratę prawa do świadczenia wychowawczego, biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 18 ust. 6 ustawy świadczenie nie przysługuje od miesiąca następującego po pierwszym miesiącu od miesiąca, w którym dochód został osiągnięty.
Biorąc pod uwagę powyższe naruszenia przepisów postępowania - art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1c) p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.