W odwołaniach od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów:
- art. 2 ust. 1, art. 5 ust. 1 pkt.1 i art. 9 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11. poz. 50 ze zm.) poprzez błędną ich wykładnię, polegającą na przyjęciu, że skarżąca jest podatnikiem podatku akcyzowego,
- art. 34 ust. 1 w związku z art. 35 ust. 1 pkt. 3 ww. ustawy oraz § 12a ust. 1 pkt .1 lit. d rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 119, poz. 1259 ze zm.) przez niewłaściwe ich zastosowanie, polegające na przyjęciu, że skarżąca jako sprzedawca towarów akcyzowych jest podatnikiem podatku akcyzowego,
- § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że na żadnej z posiadanych przez skarżącą faktur zakupu paliwa nie ma informacji o zapłacie podatku akcyzowego,
- art. 3 ust. 1 pkt l ustawy z dnia 5 lipca 2001 o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050), polegające na błędnej jego wykładni poprzez przyjęcie, że cena towaru na fakturze nie zawierała podatku akcyzowego.
Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez prowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania, polegające na tym, że intencją organu pierwszej instancji było , by opodatkować którykolwiek podmiot występujący w łańcuchu sprzedaży, bez wykazania, że obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym ciążył , bądź nie ciążył na innym podmiocie, zanim wyroby zostały zakupione przez skarżącą i że ewentualne zobowiązanie podatkowe nie zostało skutecznie wyegzekwowane od zobowiązanego podatnika, co w ocenie skarżącej należy uznać jako prawnie niedopuszczalne, tym bardziej, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie występuje solidarna odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe.
W ocenie skarżącej naruszono również art. 190 w związku z art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, że ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na skarżącej , która zobowiązana była istotne okoliczności wykazać, a następnie uwodnić .
Skarżąca nie zgodziła się z oceną organu podatkowego, że księgi były prowadzone w sposób nierzetelny i w sposób wadliwy, gdyż winna była ona wykazać w nich podstawę opodatkowania i podatek akcyzowy naliczony od sprzedawanego paliwa , co stanowi naruszenie art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej.