Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie WSA Maria Zawadzka (spr.) WSA Janusz Bociąga Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Wojewody z dnia 29 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych I. skargę oddala, II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz radcy prawnego B. F. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług przewidziany dla tego rodzaju czynności.
Decyzją z dnia 29 stycznia 2018 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 71 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r., o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.2017.1065), zwanej dalej "ustawą", działając w trybie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U.2017.1257), Wojewoda utrzymał w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta, przez starszego inspektora powiatowego w Grodzkim Urzędzie Pracy , z dnia [...] 2017 r., nr [...], znak: [...] orzekającą o odmowie przyznania K. B. (zwaną dalej "skarżącą") od dnia 7 grudnia 2017 r. prawa do zasiłku dla bezrobotnych z Funduszu Pracy.
Powyższą decyzję wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym:
K. B. została uznana z dniem 7 grudnia 2017 r., za osobę bezrobotną, na mocy decyzji wydanej w dniu [...] 2017 r., przez starszego Inspektora Powiatowego w Grodzkim Urzędzie Pracy, z upoważnienia Prezydenta Miasta, nr decyzji [...], znak: [...].
Następnie decyzją z dnia [...] 2017 r., organ I instancji odmówił skarżącej przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych z Funduszu Pracy od dnia 7 grudnia 2017 roku, tj. od początku posiadania przez skarżącą statusu osoby bezrobotnej. W uzasadnieniu powyższej decyzji organ wskazał, że skarżąca nie spełnia warunków określonych w art. 71 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, gdyż nie wykazała posiadania w okresie 18 miesięcy poprzedzających bezpośrednio dzień zarejestrowania 365 dni zatrudnienia ani też innych okresów zaliczanych do nabycia prawa do zasiłku.
Od decyzji organu I instancji skarżąca złożyła odwołanie do Wojewody. Zdaniem skarżącej posiadała ona przed zarejestrowaniem w Urzędzie Pracy ponad 365 wymaganych dni, o których mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, ponieważ pobierała specjalny zasiłek opiekuńczy z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w związku z opieką nad niepełnosprawną matką A. B. Zasiłek pobierany był przez skarżącą w okresie od dnia 24 czerwca 2015 r., do 29 października 2017 r. Skarżąca stwierdziła także, iż utraciła prawo do wyżej wymienionego zasiłku w związku ze śmiercią mamy, która co prawda od 30 października 2017 r., przebywała w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym jednak pobyt mamy w ZOL związany był z faktem, że tylko ZOL był w stanie zapewnić mamie specjalistyczną opiekę i leczenie po pogorszeniu się jej stanu zdrowia. Matka skarżącej zmarła 23 listopada 2017 r., w szpitalu, gdzie przebywała od 15 listopada 2017 r.
Decyzją z dnia 29 stycznia 2018 r., Wojewoda utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, iż zgodnie z art. 71 ust. 2 pkt 9 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, do wymaganych 365 dni zalicza się również okres pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, lub zasiłku dla opiekuna na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, ale tylko wówczas, gdy utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana. Tymczasem w dniu rejestracji skarżącej jako osoby bezrobotnej, przedłożyła ona między innymi decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2017 r., nr [...], ustalającą, że specjalny zasiłek opiekuńczy pobrany za okres od 30 do 31 października 2017 r., jest świadczeniem nienależnym i podlega zwrotowi, gdyż od 30 października 2017 r., matka skarżącej przebywała w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym i od tego dnia skarżąca nie sprawowała nad nią bezpośredniej opieki. Z tego względu organ II instancji uznał, iż prawo skarżącej do otrzymywanego świadczenia ustało nie w związku ze śmiercią matki, ale z uwagi na zaprzestanie osobistego sprawowania opieki. Stąd też, w ocenie organu II instancji, brak podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia bądź zmiany zaskarżonej decyzji.