Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Kutzner Sędziowie WSA Janusz Bociąga (spr.) WSA Hanna Knysiak-Molczyk Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi Z. S. na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 8 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.
Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2013 r. nr [...] działając na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 oraz art. 157 § 1 K.p.a. po rozpatrzeniu wniosku Z. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "Usługi Transportowe Z. S." odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2010 r.
Organ uzasadniając swoje stanowisko podał, że decyzją z dnia [...] 2010 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości 10.000 zł z tytułu naruszenia polegającego na wykonywaniu przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, do którego podłączone zostały niedozwolone urządzenia dodatkowe oraz umorzył postępowanie organu I instancji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w wysokości 500 zł tytułem naruszenia polegającego na wykonywaniu transportu drogowego z naruszeniem obowiązku wyposażenia kierowcy w odpowiednie dokumenty. Na powyższą decyzję strona nie wniosła skargi.
Z. S. 16 września 2013r. złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] 2010r. z uwagi na rażące naruszenie prawa zarówno w zakresie przepisów postępowania (art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 K.p.a.) poprzez zaniechanie rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz błędną ocenę okoliczności faktycznych będących podstawą wydanej decyzji, jak i przepisów prawa materialnego tj. art. 92 ust. 1 pkt 7 i pkt 8, ust. 2 oraz ust. 4 ustawy o transporcie drogowym w związku z art. 15 ust. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, a także niezastosowanie art. 92a ust. 4 oraz art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji.
Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, że jedną z możliwości uchylenia decyzji jest przewidziana w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. instytucja stwierdzenia nieważności decyzji dotkniętej kwalifikowaną wadą prawną w postaci jej wydania bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Z tym ze uprawnienia organu stosującego art. 156 § 1 K.p.a. są węższe niż uprawnienia organu odwoławczego bowiem organ odwoławczy rozstrzyga, ponownie sprawę co do istoty, przeprowadzając w miarę potrzeby dalsze postępowanie wyjaśniające. Może więc korygować zarówno wady prawne decyzji, jak i wady polegające na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych lub powodujące inne nieprawidłowości. Oznacza to, że w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej obowiązkiem organu administracji publicznej jest rozpatrywanie sprawy wyłącznie w granicach określonych przez przepis art. 156 § 1 K.p.a., a to oznacza, że w tym postępowaniu organ administracji publicznej nie jest władny rozpatrywać sprawy co do jej istoty, jak to może uczynić w postępowaniu odwoławczym. Organ nadzoru w tym postępowaniu działa jako organ kasacyjny i nie może rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 1995 r. sygn. akt: III SA 829/95).