Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie WSA Bożenna Blitek (spr.) WSA Janusz Bociąga Protokolant Starszy referent Ewelina Kalita po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 maja 2015 r. sprawy ze skargi C. F. na postanowienie Wojewody z dnia 17 grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania skargę oddala.
Decyzją z dnia [....] 2008 r. nr [.....] Prezydent Miasta K. orzekł o wymeldowaniu C. F. z pobytu stałego z lokalu nr [....] przy [....] w K. Decyzja została przesłana C. F. na adres: [....], [.....], jednak pomimo dwukrotnego awizowania w dniach 5 i 12 sierpnia 2008 r. C. F. nie odebrała przesyłki.
Pismem z dnia 15 sierpnia 2014 r. C. F. wniosła odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [.....] 2008 r. nr [.....], domagając się jej unieważnienia. Odwołująca się wyjaśniła, że nie mogła wcześniej złożyć odwołania, gdyż w dniu 16 maja 2008 r. została wyrzucona przez syna i synową z lokalu przy [.....] w K.
W dniu 17 października 2014 r. do Urzędu Wojewódzkiego wpłynęło pismo pełnomocnika C. F. z dnia 13 października 2014 r., w którym strona wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [.....] 2008 r. i o uchylenie w/w decyzji organu I instancji. Pełnomocnik odwołującej się podniósł, że wprawdzie w odwołaniu z dnia 15 sierpnia 2014 r. C. F. nie zawarła wprost wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, to jednak wskazała w nim na okoliczności jednoznacznie potwierdzające, że uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy, tj. że została w dniu 16 maja 2008 r. wyrzucona z lokalu przy [.....] w K. Ponadto pełnomocnik odwołującej się wyjaśnił, że informację o powyższej decyzji C. F. powzięła dopiero w sierpniu 2014 r., kiedy to na jej pisemny wniosek z dnia 27 lipca 2014 r. decyzja organu I instancji została jej doręczona. Zdaniem pełnomocnika odwołującej się, C. F. w treści odwołania uprawdopodobniła, stosownie do treści art. 58 § 1 i 2 kpa, że uchybienie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło bez jej winy, a prośba o przywrócenie terminu wniosła w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, dopełniając równocześnie czynności, dla której określony był termin.
W piśmie z dnia 27 listopada 2014 r. C. F. wyjaśniła, że jej pismo z dnia 15 sierpnia 2014 r. jest odwołaniem, a nie wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji organu I instancji.
Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2014 r. nr [.....], wydanym na podstawie art. 59 § 2 w związku z art. 58 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm.) oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. nr 139 poz. 993 z późn. zm.), Wojewoda odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Organ II instancji nie zgodził się z twierdzeniem pełnomocnika odwołującej się, że organ administracji publicznej powinien domniemywać, że odwołanie wniesione przez stronę samodzielnie po terminie jest równoznaczne z intencją strony domagania się przywrócenia terminu. Zdaniem Wojewody, sam fakt dokonania określonej czynności po terminie nie może być podstawą do domniemania, że osoba zainteresowana składa prośbę o przywrócenie terminu. Strona powinna była bowiem wyraźnie wskazać w odwołaniu, że prosi o przywrócenie terminu, a tego w odwołaniu C. F. - złożonym przez nią samodzielnie - zabrakło. Organ wskazał, że odwołanie zostało wniesione przez C. F., zaś treść zawarta w piśmie pełnomocnika, zawierającym wniosek o przywrócenie terminu i jego uzasadnienie, jest w zasadzie zwykłym pismem procesowym doprecyzowującym odwołanie, które strona złożyła już wcześniej samodzielnie. W ocenie Wojewody, nie wystąpiła zatem równoczesność czynności wniesienia odwołania i czynności wnioskowania o jego przywrócenie (art. 58 pkt 3 kpa). Analizując natomiast sam wniosek złożony przez pełnomocnika, Wojewoda stwierdził, że wprawdzie pełnomocnik uprawdopodobnił przyczynę uchybienia terminu, jednak prośba o przywrócenie terminu została wniesiona z naruszeniem terminu siedmiu dni licząc od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 58 pkt 2 kpa), tj. dnia, w którym C. F. dowiedziała się o decyzji organu I instancji. Strona wskazała bowiem, że o decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [.....] 2008 r. dowiedziała się w sierpniu 2014 r., nie podając jednak, w którym dniu sierpnia. Wojewoda stwierdził, że zakładając nawet, że C. F. dowiedziała się o przedmiotowej decyzji w ostatnim dniu sierpnia, to termin na wniesienie prośby o przywrócenie terminu upływał siódmego dnia września 2014 r. Natomiast prośba została wniesiona przez pełnomocnika strony 17 października 2014 r., a więc z przekroczeniem terminu ustawowego siedmiu dni. W świetle powyższych ustaleń organ II instancji uznał, że przywrócenie terminu do wniesienia odwołania nie było możliwe, gdyż nie zostały spełnione łącznie wszystkie przesłanki warunkujące przywrócenie uchybionego terminu.