Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat. B
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek (spr.) Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Hanna Knysiak-Sudyka Protokolant Małgorzata Krasowska-Świt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi S. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 3 października 2017 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat. B skargę oddala.

Inne orzeczenia o symbolu:
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami
Inne orzeczenia z hasłem:
Ruch drogowy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/6

Decyzją z dnia [...] 2017 r. nr [...] Starosta cofnął S. M. uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B z uwagi na to, że w okresie 2 lat od wydania po raz pierwszy uprawnień do kierowania popełnił on przestępstwa z art. 173, art. 174, art. 177 § 1 lub 2 Kodeksu karnego, art. 355 § 1 lub 2 Kodeksu karnego (wyrok Sądu Rejonowego sygn. akt [...]). Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W odwołaniu od powyższej decyzji organu I instancji S. M. wniósł o jej uchylenie i umorzenie postępowania oraz wstrzymanie na podstawie art. 135 k.p.a. natychmiastowego wykonania tej decyzji do czasu ukończenia postępowania odwoławczego. Decyzji organu I instancji odwołujący się zarzucił naruszenie:

1. art. 10 § 1 w zw. z art. 40 § 2 k.p.a., poprzez wydanie zaskarżonej decyzji w wyniku postępowania przeprowadzonego przez organ I instancji z naruszeniem zasady czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania, a to w związku z pominięciem pełnomocnika radcy prawnego skarżącego w postępowaniu przed organem I instancji oraz nie doręczeniem mu decyzji organu I instancji.

2. art. 107 § 3 k.p.a., poprzez brak precyzyjnego wyjaśnienia podstawy faktycznej i prawnej tej decyzji, co uniemożliwia właściwe zapoznanie się z motywami działania organu pierwszej instancji, zrozumienie tych motywów, a w rezultacie ustosunkowanie się do nich w rzeczowy i wyczerpujący sposób.

3. art. 108 § 1 w zw. z art. 107 § 2 i art. 7 k.p.a., poprzez bezpodstawne i dowolne opatrzenie tej decyzji rygorem natychmiastowej wykonalności bez powołania się na interes społeczny.

4. art. 140 ust. 1 pkt 3a lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1260) polegające na przyjęciu, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie regulacja przewidziana w tym przepisie.

Decyzją z dnia 3 października 2017 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257) oraz art. 140 ust. 1 pkt 3a lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1260 z późn. zm.), Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Starosty z dnia [...] 2017 r. nr [...]. W ocenie Kolegium organ I instancji prawidłowo uznał, że w sprawie zachodzą przesłanki do wydania decyzji o cofnięciu odwołującemu się uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B. Do organu prowadzącego postępowanie w dniu 11 lipca 2017 r. wpłynął bowiem wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji o cofnięcie odwołującemu się uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B z uwagi na fakt, że popełnił w okresie dwóch lat od wydania mu po raz pierwszy prawa jazdy przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji (wyrok Sądu Rejonowego sygn. akt [...]). Kolegium podniosło, że zgodnie z art. 140 ust. 1 pkt 3a lit. a ustawy Prawo o ruchu drogowym decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie stwierdzenia, na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć, że kierujący pojazdem silnikowym w okresie 2 lat od dnia wydania mu po raz pierwszy prawa jazdy popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, przy czym decyzja o cofnięciu uprawnienia jest wydawana na wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji. W związku z powyższym po zaistnieniu ustawowych przesłanek starosta ma obligatoryjnie wydać decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Decyzja ta nie podlega zatem tzw. uznaniu administracyjnemu. Odnosząc się do twierdzeń odwołującego się, że art. 140 ust. 1 pkt 3a lit. a ustawy - Prawo o ruchu drogowym - może mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy wszystkie okoliczności określone w jego dyspozycji zaistniały po dniu 18 maja 2015 r., Kolegium stwierdziło, że do zastosowania wymienionego wyżej przepisu wystarczającym jest, że przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji zostało popełnione po dniu 18 maja 2015 r. tj. po wejściu w życie przedmiotowego przepisu oraz że zostało ono popełnione w okresie 2 lat od wydania po raz pierwszy prawa jazdy, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy było objęcie sankcją przewidzianą w tym przepisie jedynie osób, które uzyskały po raz pierwszy prawo jazdy po dniu wejścia w życie przepisów ustawy, to zapewne uregulowałby to w przepisach intertemporalnych, a tego w żaden sposób nie uczynił. Kolegium nie uwzględniło również zarzutu naruszenia art. 107 § 3 k.p.a., gdyż organ prowadzący postępowanie podał podstawę prawną i faktyczną wydanej decyzji oraz w sposób należyty sporządził uzasadnienie. W ocenie organu II instancji, na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut, że organ prowadzący postępowanie bezpodstawnie i dowolnie opatrzył decyzję rygorem natychmiastowej wykonalności bez powołania się na interes społeczny. Kolegium stwierdziło, że decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, wydawana obligatoryjnie ze względu na popełnienie w określonym czasie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji zawsze ma na celu ochronę zdrowia lub życia ludzkiego, co niewątpliwie leży w interesie społecznym. Nie ma zatem przeszkód dla nadania jej rygoru natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 108 § 1 k.p.a. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 10 § 1 w zw. z art. 40 § 2 k.p.a. poprzez pominięcie pełnomocnika odwołującego się w postępowaniu przed organem l instancji oraz nie doręczeniem mu przedmiotowej decyzji, Kolegium stwierdziło, że zgodnie z art. 40 § 2 k.p.a., organ prowadzący postępowanie miał taki obowiązek. Jednakże w stanie faktycznym sprawy, pomimo niedoręczenia decyzji pełnomocnikowi odwołującego się doszło do skutecznego złożenia odwołania, które przygotował ów pełnomocnik. W związku z powyższym Kolegium uznało, że odwołujący się nie poniósł negatywnych skutków prawnych niedoręczenia decyzji ustanowionemu pełnomocnikowi. W tej sytuacji, zdaniem Kolegium, niekorzystnym dla odwołującego się byłoby przekazanie sprawy organowi l instancji do ponownego rozpoznania, które spowodowałoby przedłużenie przedmiotowego postępowania. W związku z powyższym Kolegium stwierdziło, że organ l instancji prawidłowo uznał, że zachodzą przesłanki do wydania decyzji o cofnięciu odwołującemu się uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami
Inne orzeczenia z hasłem:
Ruch drogowy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze