Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie: Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.) Sędzia WSA Renata Czeluśniak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 lutego 2021 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. w W. na akt Prezydenta Miasta z dnia 30 lipca 2020 r. znak sprawy [...] w sprawie odmowy zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności; II. uznaje obowiązek Prezydenta Miasta do dokonania zwrotu na rzecz strony skarżącej [...] sp. z o.o. w W. części opłaty w wysokości 425 (czterysta dwadzieścia pięć) złotych pobranej za wydanie karty pojazdu marki Volvo o nr rej. [...]; III. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz strony skarżącej [...] Sp. z o.o. w W. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Strona skarżąca [...] Sp. z o.o. w W.e zwróciła się do Prezydenta Miasta o stwierdzenie uprawnienia do otrzymania zwrotu kwoty 425 zł, stanowiącej część wniesionej opłaty za wydanie karty pojazdu nr [...] dla pojazdu marki [...] o nr rej. [...].
W odpowiedzi aktem z dnia 30 lipca 2020 r. Prezydent Miasta odmówił spełnienia żądanego świadczenia. Na uzasadnienie organ podniósł, że pojazd marki [...]o nr rej. [...] został zarejestrowany w dniu 26 stycznia 2006 r. Wówczas pobrano także opłatę za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł. Mimo, że opłata ta została pobrana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu obowiązującego w okresie od 21 sierpnia 2003 r. do 14 kwietnia 2006 r., brak jest podstaw prawnych do zwrotu pobranej opłaty. Od dnia rejestracji pojazdu minęło już 3 lata, a zatem roszczenie to uległo przedawnieniu.
Jako podstawę prawną organ wskazał § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 20 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz.U. z 2003 r., Nr 137 poz. 1310) oraz art. 118 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na powyższy akt strona skarżąca [...] Sp. z o.o. w W. zarzuciła:
Naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej k.p.a.).
- naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie w tej sprawie przepisu § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu w sytuacji jego niezgodności z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 Prawo o ruchu drogowym oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej;
- naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy przepisu art. 90 akapit pierwszy Traktatu Wspólnot Europejskich (obecnie art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), który sprzeciwia się opłacie związanej z wydaniem pierwszej karty pojazdu sprowadzonego z innego państwa członkowskiego;
- naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, z której wynika, iż organ krajowy stosujący prawo jest obowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową, a w stanie faktycznym sprawy sprzeczny z art. 90 akapit pierwszy TWE, przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu.
Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego aktu oraz uznanie obowiązku Prezydenta Miasta dokonania na rzecz skarżącej spółki zwrotu kwoty 425 zł stanowiącej część opłaty za wydanie karty pojazdu dla ww. pojazdu ponad kwotę wynikającą z art. 77 ust. 3 w zw. z ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym.