Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Pasternak (spr.) Sędziowie: WSA Janusz Bociąga WSA Hanna Knysiak - Sudyka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 6 lipca 2020 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. w W. na akt Prezydenta Miasta z dnia 13 sierpnia 2019 r. ([...]) w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu I. Stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności; II. uznaje obowiązek Prezydenta Miasta dokonania na rzecz strony skarżącej [...] sp. z o.o. w W. zwrotu kwoty 425 (czterysta dwadzieścia pięć złotych) stanowiącej część opłaty uiszczonej za wydanie karty pojazdu samochodu [....], numer rejestracyjny [...]; III. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz strony skarżącej kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania
Wnioskiem z dnia 25 lipca 2019 r. [...] Sp. z o. o. z siedzibą w W zwróciła się do Prezydenta Miasta o stwierdzenia uprawnienia do otrzymania od Prezydenta Miasta zwrotu kwoty 425,00 zł stanowiącej cześć wniesionej opłaty za wydanie karty pojazdu nr: [...] dla pojazdu marki FORD [...] o nr rej. [...].
W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 13 sierpnia 2019 r. organ wskazał, że pojazd marki Ford Mondeo o nr rej. [...] został zarejestrowany w dniu 14 września 2005 r. Wówczas pobrano także opłatę za kartę pojazdu w wysokości 500 zł. Mimo, że opłata ta została pobrana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 20 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2003 r., Nr 137 poz. 1310) obowiązującego w okresie od 21 sierpnia 2003 r. do 14 kwietnia 2006 r., brak jest podstaw prawnych do zwrotu pobranej opłaty. Od dnia rejestracji pojazdu minęło już 10 lat, a zatem roszczenie to uległo przedawnieniu.
Poinformował, że w razie podtrzymania żądania zwrotu nienależnie pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu właściwym organem do rozpoznania powstałego na tym tle sporu jest sąd powszechny i to do niego należy kierować stosowne pisma procesowe.
[...] sp. z o. o. w W złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na ww. akt Prezydenta Miasta z dnia [...] 2019 r. , zarzucając naruszenie przepisów:
- art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 kpa;
- § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu w sytuacji jego niezgodności z art. 77 ust.4 pkt 2 i ust.5 Prawo o ruchu drogowym oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej;
- art. 90 akapit pierwszy Traktatu Wspólnot Europejskich (obecnie art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), który sprzeciwia się opłacie związanej z wydaniem pierwszej karty pojazdu sprowadzonego z innego państwa członkowskiego poprzez jego niezastosowanie;
- naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, z której wynika, iż organ krajowy stosujący prawo jest obowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową, a w stanie faktycznym sprawy sprzeczny z art. 90 akapit pierwszy TWE, przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu.
W ocenie skarżącej spółki, przepis § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r., do którego odnosił się wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04 w sprawie opłat za kartę pojazdu był niekonstytucyjny i sprzeczny z ustawą od samego początku jego obowiązywania, bowiem podwyższenie opłaty za wydanie karty pojazdu ponad faktyczne koszty jej wytworzenia stanowiło nową daninę publiczną, co naruszało przepis art. 217 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem Konstytucji daniny mogą być nakładane tylko na podstawie ustawy, a nie aktów podustawowych takich jak rozporządzenia. Organy administracji samorządowej pobierając opłatę za wydanie karty pojazdu w zawyżonej kwocie (przy uwzględnieniu faktu, że jej wysokość przewyższała faktyczny koszt jej wytworzenia) czyniły to bez stosownej podstawy prawnej, co w konsekwencji prowadzi do niezgodności takiego działania z art. 217 i art.92 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust 5 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i rodzi po stronie Prezydenta Miasta, który pobrał opłatę w wysokości nienależnej, obowiązek zwrotu nadpłaty.