Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik, Sędziowie Sędzia WSA Agata Ćwik-Bury (spr.), Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2016 r. przy udziale - sprawy ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę.
1. Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Celnej w K. (dalej: także jako organ odwoławczy, organ II instancji) z dnia [...] r. nr [...] , utrzymująca w mocy decyzję tego organu wydaną w I instancji z dnia [...] r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Celnego w K. z dnia [...] r. nr [...] , wymierzającej G. K. (dalej: skarżący, strona) karę pieniężną w wysokości 36 000 zł z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry.
2. Postępowanie przed organami celnymi
2.1. Z przedstawionego przez organ odwoławczy stanu sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] r. nr [...] , Naczelnik Urzędu Celnego w K. , na podstawie art. 2 ust. 3, art. 6 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2, art. 90 ust 1 i 2 oraz art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (tj. Dz. U. z 2015r. poz. 612, ze zm., dalej: u.g.h.) wymierzył skarżącemu karę pieniężną w wysokości 36 000 zł z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry. Przedmiotowa decyzja została uznana za doręczoną w trybie art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613, dalej O.p.), i stała się ostateczną, gdyż nie zostały wniesione w zwykłym trybie środki zaskarżenia przewidziane przepisami O.p.
2.2. Pismem z dnia [...] r. skarżący, reprezentowany przez pełnomocnika, złożył do Dyrektora Izby Celnej w K. wniosek o stwierdzenie nieważności ww. prawomocnej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w K. z dnia [...] r., która to decyzja, zdaniem skarżącego, została wydana z rażącym naruszeniem prawa tj. w trybie art. 247 §1 pkt 3 O.p.
2.3. Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w K. odmówił stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu pierwszej instancji. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ stwierdził, że w niniejszej sprawie nie zaszła kwalifikowana przesłanka do stwierdzenia nieważności decyzji wynikająca z art. 247 § 1 pkt 3 O.p.
2.4. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem skarżący wniósł odwołanie. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:
- art. 89 ust.1 pkt 2 u.g.h. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że wymierzenie skarżącemu kary pieniężnej na podstawie ww. przepisu, było prawidłowe podczas gdy do jej poniesienia może być zobowiązany jedynie podmiot wymieniony w art. 6 ust. 4 u.g.h., urządzający gry hazardowe bez koncesji lub zezwolenia i urządzający gry na automatach poza kasynem gry, którym nie może być osoba fizyczna, co oznacza, że decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa,
- art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 14 ust. 1 u.g.h. w zw. z art. 8 i art.1 punkt 11) Dyrektywy nr 98/34 WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielenia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. UE L 98.204.37 ze zm.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające, na uznaniu, iż można prowadzić postępowanie w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry na podstawie niemającej zastosowania (nieskutecznej) wobec polskich podmiotów, nienotyfikowaną przez Polskę normy art.14 ust. 1 u.g.h. (jako stanowiącej podstawę do wymierzenia kary pieniężnej w myśl art.89 ust.1 pkt 2 u.g.h.), która została w sposób wiążący uznana przez TSUE za "przepis techniczny" w rozumieniu dyrektywy nr 98/34 WE, skutkujące wydaniem decyzji bez podstawy prawnej, a więc dotkniętej wadą nieważności,