Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Kandut, Sędzia WSA Adam Nita (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2017 r. przy udziale - sprawy ze skargi "A" Spółka Jawna w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty paliwowej oddala skargę.
Przedmiotem sporu pomiędzy stronami postępowania sądowoadministracyjnego jest legalność wymiaru opłaty paliwowej.
Podczas kontroli podatkowej przeprowadzonej u Skarżącego ujawniono, że w okresie objętym tą procedurą, tj. od 1. 06. 2013 r. do 30. 06. 2014 r. dokonywał on obrotu wyrobami energetycznymi (olejem napędowym oraz benzyną bezołowiową 95). Do września 2013 r. działalność ta prowadzona była na stacji paliw, następnie zaś obrót wyrobami energetycznymi realizowany był na wydzierżawionej działce budowlanej. Czynności polegające na obrocie olejem napędowym były wykonywane, pomimo że Skarżący nie uzyskał koncesji na obrót wyrobami energetycznymi. W trakcie kontroli Skarżący okazał faktury dokumentujące zakup paliw będących przedmiotem dalszych, dokonywanych przez niego dostaw. Kontrolujący - pracownicy Urzędu Celnego w B. nie zdołali natomiast ustalić źródła pochodzenia paliwa dostarczonego do Skarżącego. Wątpliwości co do zgodności z przebiegiem rzeczywistych zdarzeń gospodarczych budziły wspomniane faktury wystawione przez kontrahentów Skarżącego. W konsekwencji, nie było także możliwe ustalenie, czy od zbywanego przez Skarżącego paliwa (wyrobów energetycznych) wcześniej uiszczono podatek akcyzowy oraz opłatę paliwową. Pewne zaś było to, że Skarżący dokonywał obrotu wyrobami energetycznymi (olejem napędowym). Z tego względu organ podatkowy pierwszej instancji wszczął postępowanie podatkowe, a po jego przeprowadzeniu określił Skarżącemu wysokość opłaty paliwowej w kwocie 14 114,00 zł., od oleju napędowego posiadanego przez niego we wrześniu 2013 r. (decyzja Naczelnika Urzędu Celnego w B. z [...] r., sygn. [...] ).
Podstawą prawną decyzji były przepisy Ordynacji podatkowej oraz ustawy z 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (tj. Dz.U. z 2015 r., poz. 641). W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, naczelnik urzędu celnego powołał natomiast także regulację prawną ukształtowaną w ustawie o podatku akcyzowym (ustawa z 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym - tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 752). W decyzji określającej organu podatkowego pierwszej instancji wyartykułowano związek pomiędzy ukształtowaniem podatkowego stanu faktycznego w podatku akcyzowym oraz treścią stanu faktycznego, którego realizacja skutkuje powstaniem powinności daninowej z tytułu opłaty paliwowej. Sprowadza się on do tego, że moment powstania obowiązku zapłaty opłaty paliwowej jest tożsamy z chwilą powstania zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym od paliw silnikowych i gazu (art. 37k ust. 1 ustawy o autostradach płatnych i Krajowym Funduszu Drogowym). Jednocześnie, podstawą obliczenia opłaty paliwowej jest ilość paliw silnikowych lub gazu wskazanych w art. 37h ustawy o autostradach płatnych i Krajowym Funduszu Drogowym, od jakich podmioty obowiązane z tytułu opłaty paliwowej zobowiązane są zapłacić podatek akcyzowy. Skoro więc Skarżący, jako nabywca i posiadacz wyrobu akcyzowego (54 300,00 litrów oleju napędowego), od którego wcześniej nie została zapłacona akcyza stał się podatnikiem podatku akcyzowego, był on również zobowiązany składać informację o opłacie paliwowej i terminowo wywiązywać się z tej daniny publicznej. Ponieważ nie spełnił on w ustawowym terminie ani formalnego obowiązku złożenia informacji, ani materialnej powinności uiszczenia opłaty, w przekonaniu naczelnika urzędu celnego zasadne było wydanie decyzji określającej wysokość opłaty paliwowej.