Stan faktyczny zarysowany przez podatnika dotyczy okresu przedakcesyjnego. Tym niemniej rozwiązania dotyczące podatku akcyzowego obowiązujące w kraju po 1 maja 2004 r., tj. ani dyrektywa Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U.UE.L.09.9.12), ani dyrektywa 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r.
w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz.U.UE.L.92.76.1) nie dają podstaw do przyjęcia stanowiska prezentowanego przez podatnika. Z racji braku adekwatnych regulacji nie można na nich oprzeć stosowania art. 72 i następnych Ordynacji podatkowej per analogiam.
Sytuacja w jakiej znalazł się podatnik nie jest tożsama z przypadkiem pozbawienia podatnika prawa zwrotu nienależnie zapłaconego podatku (której to sytuacji nie można byłoby zaakceptować), bowiem podatek został naliczony zgodnie z prawem. Obowiązek podatkowy jest bowiem obowiązkiem zobiektywizowanym, określonym przez przepisy prawa, a jeśli tak, to musi on być realizowany w takiej wysokości, w jakiej określił go normodawca. Niedysponowanie dowodem zapłacenia wcześniejszej akcyzy, czy też nieprawidłowości w rozliczeniu podatkowym, o czym mowa jest w przedłożonych przez skarżącego decyzjach Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, podobnie jak zaprzestanie prowadzenia działalności, nie mogą per se powodować uznania uiszczonej akcyzy za nienależną. Za takim rozwiązaniem nie przemawiają również cechy podatku od towarów usług, które skarżący przypisuje podatkowi akcyzowemu w oparciu o I Dyrektywę Rady UE z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich.
Naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch różnych formach, tj. w postaci błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonego przepisu, a błędna wykładnia prawa polega w szczególności na nieprawidłowym odczytaniu treści prawa (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 2005 roku, sygn. akt II GSK 24/05, LEX nr 176148). Wobec niestwierdzenia przez Sąd błędnej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, czy braków w postępowaniu poprzedzającym wydanie zaskarżonego aktu, nie zaistniały podstawy by zaskarżoną interpretację indywidualną wyeliminować z obrotu prawnego na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., w związku z czym Sąd orzekł jak w sentencji.