Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo Sędziowie Sędzia WSA Adam Gołuch Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi Miasta G. na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł (słownie: [...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżonym postanowieniem z [...] r. znak [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej jako organ) stwierdził niedopuszczalność odwołania Miasta G. (dalej jako Miasto, skarżąca) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej jako organ I instancji) z [...] r.
Jako podstawę prawną swego postanowienia organ wskazał przepis art. 134 w zw. z art. 127 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm., dalej jako kpa).
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ stwierdził, że Miasto nie było stroną postępowania zakończonego decyzją organu I instancji. Organ wywiódł bowiem, że na podstawie art. 18 ustawy z 18 grudnia 2020 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 54 - dalej jako ustawa nowelizująca), organ I instancji wznowił postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za przejazd pojazdu nienormatywnego bez zezwolenia, a w wyniku przeprowadzenia postępowania wznowionego uchylił decyzję nakładającą karę pieniężną oraz orzekł o zwrocie wymierzonej kary. W konsekwencji Miasto zostało zobligowane do zwrotu kary pieniężnej orzeczonej decyzją, która została uchylona w trybie wznowienia postępowania, ale wynika to wprost z przepisu prawa tj. z art. 18 ust. 9 pkt 1 ustawy nowelizującej.
Zgodnie z tym przepisem, w przypadku uchylenia w przewidzianym w tej ustawie trybie wznowieniowym decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za przejazd pojazdu nienormatywnego bez zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia zwrot kary następuje z budżetu właściwej jednostki samorządu terytorialnego - w przypadku gdy środki z tytułu uiszczonej opłaty albo nałożonej kary wpłynęły do tego budżetu na podstawie art. 64g ust. 1 pkt 1, 2 i 4 ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110, 284, 568, 695, 1087 i 1517) albo art. 140ae ust. 1 tej ustawy.
Właściwą jednostką samorządu terytorialnego w niniejszej sprawie jest Miasto G., które zobligowane jest na podstawie powołanego tu przepisu do zwrotu w całości kary orzeczonej decyzją uchyloną w wyniku wznowienia postępowania.
W postępowaniu tym miasto nie było stroną na żadnym jego etapie, a jego obowiązek zwrotu kary wynika wprost z przepisu prawa.
W skardze na to postanowienie, Miasto zarzuciło organowi naruszenie prawa materialnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 28 kpa w zw. z art. 18 ust. 11 ustawy nowelizującej przez ich niewłaściwą wykładnię i odmowę przyznania statusu strony i w efekcie naruszenie art. 134 kpa przez stwierdzenie niedopuszczalności odwołania Miasta.
Zdaniem skarżącego sprawa dotyczy jego obowiązku wynikającego z przepisu prawa - art. 18 ust. 9 pkt 1 ustawy nowelizującej, co czyni go stroną tego postępowania w rozumieniu art. 28 kpa. W myśl tego przepisu stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Kara w wysokości orzeczonej decyzją organu I instancji nie wpłynęła do kasy Miasta w całości. Była to kwota niższa, zatem Miasto winno zwrócić jedynie tę część środków (i ewentualnie odsetek liczonych od tej części), która zasiliła jego budżet.