Jak słusznie podniósł bowiem organ II instancji w uzasadnieniu decyzji w przedmiocie opłaty paliwowej, istnienie w obrocie prawnym decyzji określającej podatnikowi zobowiązanie z tytułu podatku akcyzowego od paliw silnikowych za określony okres oznacza, że w świetle powyższych uregulowań ustawowych, podmiot jest obowiązany do uiszczenia opłaty paliwowej, gdyż obowiązek zapłaty opłaty paliwowej jest konsekwencją istnienia zobowiązania w podatku akcyzowym. Opłata paliwowa jest wymierzana automatycznie, na podstawie decyzji określającej wysokość akcyzy do zapłaty. A contrario, jeśli uchylona została ostateczna decyzja określająca zobowiązanie podatkowe, to odpadł również obowiązek uiszczenia opłaty paliwowej.
Zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym powstaje w sposób określony w art. 21 § 1 pkt 1 O.p., a zatem z mocy prawa, a jego wysokość jest określona w drodze samoobliczenia. Jednakże gdy podatnik nie składa deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość tego zobowiązania (art. 21 § 3 O.p.). Taka decyzja organu ma co prawda charakter deklaratoryjny, lecz z braku deklaracji złożonej przez podatnika to ona konkretyzuje wysokość zobowiązania podatkowego, które powstało z mocy prawa.
Powołane powyżej regulacje wskazują, że funkcjonująca w obrocie prawnym decyzja określająca zobowiązanie w podatku akcyzowym potwierdza istnienie tego zobowiązania w konkretnej wysokości, a przesłanką takiego ustalenia jest stwierdzenie, że spełniona została jedna z przesłanek tego opodatkowania, tj. wymóg dokonania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Jeżeli natomiast decyzji tej nie ma, to ustalanie opłaty paliwowej w takim stanie faktycznym wymagałoby odrębnych ustaleń faktycznych, (czego organ w niniejszym postępowaniu nie czynił) lub uprzedniego wydania decyzji określającej.
Natomiast Sądowi orzekającemu z urzędu wiadomo, że wyrokiem z 28 stycznia 2019 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III SA/Gl 1027/18 WSA w Gliwicach uchylił decyzję organu II instancji w przedmiocie podatku akcyzowego za wrzesień 2014r. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że "Z pisma Prokuratora Prokuratury Okręgowej w G. o sygn. [...] wynika, że "T. W. nie dokonywał obrotu olejem opałowym, jedynie w okresie od marca 2011 r. do stycznia 2015r. wystawiał poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci faktur VAT na rzekoma sprzedaż oleju napędowego." Również odnośnie ,,C’’ Sp. z o.o. w decyzji UKS z [...]r. wydanej wobec tego podmiotu ustalono, że celem działania spółki było jedynie wystawiane faktur VAT nie dokumentujących faktycznego obrotu gospodarczego (...), a "Spółka nie dokonywała żadnych zakupów ani dostaw handlowych jako autonomiczny i samodzielny podmiot gospodarczy", choć ustalenia odnośnie ,,C’’ nie stały się podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, jako że we wrześniu 2014r. skarżący nie dokonywał nabycia paliwa w tym podmiocie. Nadto Sąd przypomniał, że "w ramach art. 8 ust. 2 pkt 4 u.p.a. ustawodawca uznał, że warunkiem koniecznym opodatkowania wyrobów akcyzowych jest posiadanie lub nabycie wyrobów akcyzowych, jeśli od tych wyrobów nie został uiszczony podatek akcyzowy." Zatem "dopóki nie zostanie wykazane przez organ, że wyroby akcyzowe rzeczywiście istniały i stanowiły przedmiot dostawy dla strony, a więc, że w ogóle była ona posiadaczem wyrobów akcyzowych, analiza spełnienia pozostałych przesłanek opodatkowania ich podatkiem akcyzowym jest przedwczesna." Dlatego za "zasadny należało uznać zarzut strony co do naruszenia powołanych przepisów postępowania z uwagi na pominięcie treści dokumentów urzędowych, niewyjaśnienie okoliczności istotnych dla sprawy w zakresie rzeczywistego istnienia paliwa, które miało być przedmiotem dostawy, a w konsekwencji - poczynienie ustaleń w oparciu o niepełny materiał dowodowy."
Skoro decyzja wymiarowa została uchylona (co prawda po wydaniu decyzji o opłacie paliwowej przez organ odwoławczy), to wskazuje to, że nastąpiła zmiana okoliczności faktycznych dająca podstawę do powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do prawidłowości ustaleń, od których zależna jest wysokość opłaty paliwowej. Z tej przyczyny decyzje określające opłatę paliwową należało uznać za przedwczesne i nie poparte poczynionymi w tej sprawie ustaleniami faktycznymi co do faktu istnienia paliwa będącego przedmiotem nabycia stwierdzonego fakturami wystawionymi przez ,,B’’.
Ponownie rozpoznając sprawę organ dokona własnych ustaleń w zakresie, od którego zależy powstanie i rozmiar zobowiązania w opłacie paliwowej albo skorzysta z ustaleń z organu w tym zakresie, poczynionych dla potrzeb wymiaru podatku akcyzowego wynikających z materiału dowodowego po jego uzupełnieniu.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a uchylił zaskarżoną decyzję. O kosztach orzekł stosownie do art. 200 i art. 205 § 2 w zw. z § 4 P.p.s.a.