Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Felicja Kajut Sędziowie: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Marta Sankiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2014 r. sprawy ze skargi B. W. i S. W. na decyzję Wojewody z dnia 3 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie zameldowania na pobyt stały oddala skargę.
Wnioskiem skierowanym do Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego w G. (data wpływu do wydziału - 17 maja 2013 r.) A. K. zwrócił się z prośbą o zameldowanie na pobyt stały w drodze decyzji administracyjnej w domu położonym w G. przy ul. [...]. W złożonym wniosku ww. wskazał, że z uwagi na trudności z zameldowaniem przez nabywców domu - córkę i zięcia chciałby zalegalizować istniejący stan faktyczny i zostać zameldowanym w domu, na który wyłożył własne środki finansowe.
Decyzją z dnia 24 lipca 2013 r. znak [....] Prezydent Miasta działając na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.) orzekł o zameldowaniu ww. na pobyt stały w lokalu położonym w G. przy ul. [...].
W uzasadnieniu wydanej decyzji organ pierwszej instancji z odwołaniem się do istoty zameldowania określonej w art. 10 ust. 2 ww. ustawy wskazał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego (w tym z protokołów przesłuchania A. K., Z. K. - sąsiada, E. K. - sąsiada, S. W. - współwłaściciela domu, zięcia wnioskodawcy) wynika, że A. K. zamieszkuje w ww. domu. Tym samym jego zameldowanie w spornej nieruchomości - jako konsekwencja zamieszkiwania pod oznaczonym adresem - jest uzasadnione. Okoliczność, że ww. przebywa w spornej nieruchomości wbrew woli jej właścicieli (córki B. W. i zięcia S. W.) dla zasadności zameldowania nie ma jakiegokolwiek znaczenia. W sytuacji istniejącego konfliktu współlokator ma bowiem możliwość wytoczenia powództwa o nakazanie przez sąd eksmisji innego współlokatora jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. Uprawnienie takie wynika wprost z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.).
W odwołaniu od ww. decyzji wniesionym przez B. i S. W. podniesiono zarzuty:
- naruszenia przepisów prawa materialnego, to jest art. 10 ust. 2 i art. 11 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki do zameldowania A. K. w nieruchomości położonej w G. przy ul. [...];
- naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 77 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego poprzez brak zgromadzenia i rozpatrzenia całego materiału dowodowego sprawy, czego konsekwencją było błędne przyjęcie przez organ pierwszej instancji, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki do zameldowania ww. na pobyt stały;
- naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 80 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego poprzez dokonanie oceny przesłanek niezbędnych do zameldowania wyłącznie na podstawie przesłanki zamieszkiwania, z pominięciem pozostałych środków dowodowych zgromadzonych w sprawie;
- naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 7 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego poprzez bierność organu pierwszej instancji i brak podjęcia wszelkich niezbędnych czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy bez uwzględnienia interesu właścicieli nieruchomości;