W tej sytuacji, skoro ustawodawca wprowadzając przepis art. 71 ust.2 pkt 9 ustawy miał na uwadze, że okres sprawowania opieki nad osobami niepełnosprawnymi należy traktować analogicznie do okresu zatrudnienia , nie można uznać, by jedynie ostatnie, pobierane w chwili śmierci osoby niepełnosprawnej świadczenie podlegało zaliczeniu do 365 dni, o których mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy ( por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 22 października 2019 r. sygn. akt II SA/Ol 645/19 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Rz 1095/19 , publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Zauważyć należy, że skarżąca nieprzerwanie od dnia 1 marca 2011 r. do 30 grudnia 2018 r. sprawowała opiekę nad niepełnosprawną matką i pobierała w związku z tym kolejno świadczenie pielęgnacyjne, zasiłek dla opiekuna, specjalny zasiłek opiekuńczy i świadczenie pielęgnacyjne. To ostatnie świadczenie jest dużo wyższe od specjalnego zasiłku opiekuńczego i wielu opiekunów zrezygnowało z mniej korzystnego świadczenia, by uzyskać świadczenie pielęgnacyjne, a obu tych świadczeń nie można pobierać jednocześnie. Możliwość ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne pojawiła się na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13. Skorzystanie przez skarżącą z możliwości ubiegania się o korzystniejsze dla niej finansowo świadczenie nie może skutkować w tej sytuacji pozbawieniem jej prawa do zaliczenia okresu pobierania przez nią specjalnego zasiłku opiekuńczego do 365 dni, uprawniających do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Z powyższych względów , w okolicznościach niniejszej sprawy, organ odwoławczy wadliwie oparł swoje rozstrzygnięcie jedynie na wykładni językowej ( gramatycznej) art. 71 ust. 2 pkt 9 ustawy, naruszając ten przepis w sposób mający wpływ na wynik sprawy. Zastosowanie tej wykładni spowodowało nieuprawnione uznanie, że okres pobierania specjalnego zasiłku opiekuńczego przez skarżącą nie może być zaliczony do okresu uprawniającego do przyznania jej prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Wadliwa wykładnia omawianego przepisu doprowadziła również do tego, że organ odwoławczy naruszył art. 139 k.p.a. , który stanowi, że organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.
W ocenie Sądu organ pierwszej instancji, dokonując wykładni funkcjonalnej i systemowej art. 71 ust.2 pkt 9 ustawy i wliczając czasu pobierania przez skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego do 365 dni, o których mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy nie naruszył prawa, a tym bardziej nie naruszył go w sposób rażący. Dokonana przez organ ten wykładnia nie narusza też interesu społecznego.
Tak więc organ odwoławczy naruszył zarówno przepisy prawa materialnego jak i przepisy postępowania w sposób mający wpływ na wynik sprawy.
Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., uwzględnił skargę.
Przy ponownym rozpatrzeniu odwołania organ odwoławczy będzie miał na uwadze powyższą ocenę prawną, dokonaną przez Sąd.