Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 maja 2011 r. sygn.. akt I OSK 212/11 stwierdził, że: "świadczenie pielęgnacyjne nie jest przychodem który nie podlega wliczeniu do dochodu na podstawie art. 3 ust. 3 zdanie drugie ustawy o dodatkach mieszkaniowych. Jest to świadczenie o innym celu, charakterze oraz funkcji, niż zasiłek pielęgnacyjny i dodatek pielęgnacyjny, które nie podlegają wliczeniu do dochodu (por. uchwała NSA z dnia 10 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 8/09, ONSA i wsa 2010/2/21)."(LEX nr 990226). Jakkolwiek w wyroku tym mowa jest o świadczeniu pielęgnacyjnym to wyrażony tam pogląd, który Sąd orzekający w sprawie w pełni aprobuje, jest aktualny również w odniesieniu do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Oba te świadczenia rodzinne są przyznawane osobom, które zrezygnowały z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad osoba niepełnosprawną i stanowią swego rodzaju surogat wynagrodzenia (państwo odprowadza od tego świadczenia składki emerytalno - rentowe).
Wobec powyższego organy zobowiązane były do wliczenia do dochodu specjalnego zasiłku opiekuńczego. Ponadto okoliczność, że powyższe świadczenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co podnoszono w skardze, nie ma znaczenia, gdyż ustawa o dodatkach mieszkaniowych zawiera odrębną - od ustawy podatkowej - definicję dochodu, mającą zastosowanie w zakresie, którego dotyczą jej przepisy. W związku z tym brak jest przesłanek, aby przy ocenie spełniania przez skarżącego kryterium dochodowego brać pod uwagę uregulowania znajdujące się w innych aktach prawnych (np. ustawach z zakresu prawa podatkowego), skoro przepisy wspomnianej ustawy do nich nie odsyłają.
Dokonana przez organu interpretacja art. 3 ust. 3 ustawy była tym samym prawidłowa.
W kolejnym zarzucie skargi wskazano, że decyzja powinna zostać uchylona, ponieważ w sprawie nie uwzględniono art. 5 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, zgodnie z którym normatywną powierzchnię należy powiększyć o 15 m2, jeżeli w lokalu mieszkalnym zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Do skargi dołączono orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Ł. W. z dnia 10 lipca 2013 r. z którego wynika, że matka skarżącego jest osoba niepełnosprawną w stopniu znacznym i ma prawo zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Jest to niewątpliwie istotny dla sprawy nowy dowód istniejący w dniu wydania decyzji nieznany organowi, który wydał decyzję ( art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.). Dodać należy, że w aktach administracyjnych sprawy brak było orzeczenia o stopniu niepełnosprawności Ł. W. ze wskazaniem dotyczącym prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.
Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że w takiej sytuacji obowiązkiem sądu administracyjnego jest wskazanie ww. okoliczności, mogącej być przesłanką późniejszego wniosku strony o wznowienie postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.), co stanowi podstawę do uchylenia decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. Takie stanowisko Sądu jest zbieżne z zawartym w odpowiedzi na skargę wnioskiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] o uwzględnienie skargi.
W ponownym postępowaniu organ zastosuje się wprost do wskazań i oceny prawnej przedstawionych w powyżej przedstawionych rozważaniach prawnych. Dokonując ponownie obliczenia wysokości należnego skarżącemu dodatku mieszkaniowego organ, wobec przedstawienia orzeczenia o stopniu niepełnosprawności Ł. W. z dnia 10 lipca 2013 r., uwzględni treść art. 5 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych.
Mając powyższe na uwadze Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b w związku z art. 135 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.
.