Z kolei zgodnie z art. 60 ustawy o finansach publicznych opłaty dodatkowe stanowią niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym, do których stosuje się - stosownie do treści art. 67 ust 1 ustawy o finansach publicznych - odpowiednio przepisy działu III ustawy - Ordynacja podatkowa, w tym w szczególności art. 21 § 1 pkt 1 oraz art. 47 § 1. Zgodnie z tymi przepisami termin płatności opłaty dodatkowej powstającej z mocy prawa wynosi 14 dni.
Ponadto z treści uchwały wynika, że parkujący ma obowiązek umieścić kartę parkingową, bilet parkingowy, identyfikator płatności mobilnych, identyfikator zwalniający z opłat oraz kartę parkingową dla osoby niepełnosprawnej za przednią szybą w sposób umożliwiający ich odczytanie z zewnątrz, natomiast nieumieszczenie dokumentów w miejscu i w ten sposób, jest równoznaczne z nieuiszczeniem opłaty za parkowanie. Ustawa o drogach publicznych wprowadza obowiązek ponoszenia opłat za parkowanie, a nie za nieudokumentowanie dopełnienia tego obowiązku poprzez wyeksponowanie dowodu opłaty. Dodatkowa regulacja definiująca świadczenia o charakterze represyjnym za niewykonanie obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej nie mieści się w upoważnieniu ustawowym.
W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Rady Miasta wniósł o jej oddalenie.
W odniesieniu do zarzutów skargi wskazał, że zapis § 6 ust. 3 załącznika nr 4 do uchwały nie stanowi procedury reklamacyjnej i nie narusza prawa. Zapis ten wskazuje jedynie, że przedstawienie określonych dokumentów powoduje anulowanie opłaty dodatkowej z urzędu, bez składania reklamacji i dodatkowych wyjaśnień. Zapis ten nie prowadzi też do zmiany zasad dotyczących sposobu powstania i egzekucji opłaty za parkowanie.
W ocenie organu również ust. 7 załącznika nr 2 do uchwały nie zawiera zapisów niezgodnych z prawem, które mogą skutkować jego uchyleniem. Zgodnie bowiem z art. 13f u.d.p. rada gminy (rada miasta) określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa w ust. 1, oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może przekroczyć 10% minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. W ocenie organu zapis ust. 7 załącznika nr 2 uchwały mieści się w delegacji ustawowej. Określona w ust. 7 załącznika nr 2 do uchwały kwota nie przekracza 10% minimalnego wynagrodzenia, zaś zapisy ustawy nie zabraniają określenia opłaty dodatkowej w niższej wysokości, w sytuacji uiszczenia opłaty dodatkowej w określonym terminie.
Organ zauważył, że zapisy ust. 2, 3, 4 załącznika nr 2 do uchwały są zgodne z art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p., zgodnie z którym rada miasta może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi. Przepis ten jednoznacznie stanowi, że przewidziane w nim ulgi mogą być ustanowione "dla niektórych użytkowników drogi", a więc nie dla wszystkich. Uprzywilejowana kategoria użytkowników drogi może zostać wyodrębniona nie tylko według kryterium miejsca zamieszkania, ale również wedle kryterium tytułu prawnego przysługującego im w stosunku do posiadanego samochodu. Wyodrębnienie kategorii osób fizycznych posiadających pojazd na podstawie najsilniejszych tytułów prawnych, jakimi są własność i współwłasność oraz na podstawie konsumenckiej umowy leasingu, nie pozostaje w sprzeczności z zasadami art. 2 oraz art. 32 Konstytucji RP, bowiem wykazanie tych tytułów jest możliwe w sposób pewny. Tym samym uprzywilejowani posiadacze samochodów legitymują się istotną cechą, której nie posiadają inni posiadacze, legitymujący się pozostałymi tytułami prawnymi do samochodu, co umożliwia zróżnicowanie ich sytuacji prawnej bez naruszenia zasady równości wobec prawa (por. wyrok NSA z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. akt I OSK 1112/17). Organ podkreślił także, że Rada Miasta nie ograniczyła możliwości korzystania z opłaty abonamentowej wyłącznie dla mieszkańców Gminy Miasta, gdyż w ustępie 3 załącznika nr 2 do tej uchwały przyznała prawo do korzystania z opłaty abonamentowej również wczasowiczom.