Do ustalenia, że podatnik, korzystając z karty podatkowej, uchybił warunkowi powstrzymania się od zbytu wyrobu przeznaczonego do dalszej odprzedaży, niezbędne jest wykazanie, że na podstawie okoliczności, które podatnik znał lub powinien znać przy dołożeniu należytej staranności, mógł i powinien nabrać przekonania, iż wyrób ten jest przeznaczony przez zamawiającego do dalszej odprzedaży. Obowiązek taki spoczywa na organach podatkowych.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Zenona M. na decyzję dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 20 lipca 1990 r. w przedmiocie pozbawienia zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego.
Zenon M., prowadzący działalność rzemieślniczą w zakresie stolarstwa, zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Izby Skarbowej w S. z dnia 20 lipca 1990 r. Nr IS.II-1-823-41/90, utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w S. z dnia 6 kwietnia 1990 r. o pozbawieniu go od dnia 1 stycznia 1989 r. zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego, udzielonego decyzją tego Urzędu z dnia 1 września 1988 r.
Zaskarżona decyzja powołuje się na przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 1984 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego lub opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności wytwórczej i usługowej /Dz.U. nr 24 poz. 122/ i stwierdza, że aby korzystać z tego zwolnienia, udzielonego na okres od dnia 1 września 1988 r. do dnia 31 sierpnia 1990 r., Zenon M. miał obowiązek przestrzegać warunków przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 1988 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 43 poz. 342/, skoro był opodatkowany na warunkach tego rozporządzenia. Jednym z tych warunków jest świadczenie usług, w tym również z możliwością wytwarzania wyrobów na indywidualne zamówienia, jeżeli wyroby te nie są przeznaczone przez zamawiającego do dalszej odsprzedaży. Tymczasem Zenon M. tego warunku nie dotrzymał, skoro w 1989 r. sprzedał 13 sztuk meblościanek czterem różnym odbiorcom będącym właścicielami sklepów.
Skarga na tę decyzję wnosi - jak należy mniemać na podstawie jej treści - o jej uchylenie pod zarzutem błędnej oceny okoliczności faktycznych, która doprowadziła do naruszenia prawa materialnego mającego wpływ na rozstrzygnięcie. Skarżący wywodzi, że swoją działalność rzemieślniczą wykonywał zgodnie z wszystkimi wymaganiami obowiązującego prawa. Meblościanki wykonywał na indywidualne zamówienia, wydając na życzenie klientów rachunki. Żaden przepis prawa nie wprowadza ograniczeń co do ilości i wartości realizowanych zamówień, klient zaś ma prawo złożyć kilkakrotne zamówienia i obowiązkiem rzemieślnika jest wykonanie tych zamówień zgodnie z indywidualnymi życzeniami klienta. Wykonujący zamówienie rzemieślnik - poza ostrzeżeniem, że wytworzony przez niego wyrób nie może być przeznaczony do odsprzedaży - nie ma żadnego wpływu na to, co z tym wyrobem zrobi klient, a tym bardziej nie może przewidzieć, czy wyrób ten zostanie przeznaczony na własne potrzeby klienta, czy też do dalszej odsprzedaży. Rzemieślnik więc nie może ponosić ujemnych konsekwencji z powodu zachowań niezależnych od niego. Ustalenie przez organy podatkowe, że wykonał pewną liczbę meblościanek dla klientów prowadzących działalność handlową, nie dowodzi, iż uchybił zakazowi wytwarzania wyrobów do dalszej odsprzedaży.
Odpowiedź na skargę wnosi o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Akcentuje zwłaszcza to, że w interesie skarżącego leżało dochowanie staranności, aby nie groziła mu utrata zwolnienia od podatków, a nietrudno było zorientować się, że owe meblościanki są przeznaczone do dalszej odsprzedaży, skoro zamawiane były kilkakrotnie w ciągu roku przez tych samych klientów i były tego samego rodzaju.