1. Decyzje wydawane w granicach tak zwanego uznania administracyjnego nie są wyłączone spod obowiązku ich uzasadniania na zasadach ogólnych kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że z przepisów zawartych w ustawach odrębnych, wydanych przed wejściem tego kodeksu w życie, wynikała taka możliwość wyłącznie ze względu na bezpieczeństwo Państwa lub porządek publiczny.
2. Ani ustawa z dnia 31 stycznia 1961 r. o łączności /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./ ani wydane na jej podstawie rozporządzenie Ministra Łączności z dnia 23 grudnia 1968 r. w sprawie zasad wydawania zezwoleń na zakładanie i używanie amatorskich i doświadczalnych urządzeń radiowych i warunków ich używania /Dz.U. 1969 nr 2 poz. 14/ nie przewidują możliwości odstąpienia od uzasadnienia decyzji w sprawie zezwoleń.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Andrzeja Ż. na decyzję Głównego Inspektora Państwowej Inspekcji Radiowej z dnia 24 maja 1984 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na założenie i używanie radiostacji i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od tego organu kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Andrzej Ż. uzyskał zezwolenie na założenie i używanie radiostacji amatorskiej. W związku z wprowadzeniem stanu wojennego, w myśl par. 17 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1981 r. w sprawie wykonania przepisów dekretu o stanie wojennym w zakresie łączności /Dz.U. nr 29 poz. 160/, z dniem wejścia w życie tego rozporządzenia z mocy prawa straciły ważność zezwolenia na założenie i używanie radiostacji indywidualnych i klubowych. W związku z tym Andrzej Ż. złożył w styczniu 1983 r. do Okręgowego Inspektoratu Państwowej Inspekcji Radiowej w W. podanie o wydanie mu nowego zezwolenia na założenie i używanie radiostacji amatorskiej. Okręgowy Inspektorat Państwowej Inspekcji Radiowej w W. decyzją z dnia 8 lutego 1984 r. nr PIR/1/E/400/246/84 odmówił wydania zezwolenia. Decyzja ta nie miała uzasadnienia, a jej podstawa prawna - rozporządzenie Ministra Łączności z dnia 23 grudnia 1968 r. w sprawie zasad wydawania zezwoleń na zakładanie i używanie amatorskich i doświadczalnych urządzeń radiowych i warunków ich używania /Dz.U. 1969 nr 2 poz. 14/ - została podana bez wskazania przepisu mającego zastosowanie w sprawie. z akt nie wynika również, aby przed wydaniem decyzji stronie dano możliwość wypowiedzenia się co do zebranych dowodów /art. 10 par. 1 in fine Kpa/.
Andrzej Ż. odwołał się od tej decyzji w dniu 15 lutego 1984 r. do Głównego Inspektoratu Państwowej Inspekcji Radiowej, zarzucając, że organ I instancji nie uzasadnił odmowy wydania zezwolenia. Podał, że nie tylko nigdy nie naruszył przepisów rozporządzenia Ministra Łączności z 1968 r., normującego zasady wydawania zezwoleń i używania radiostacji, ale nawet w 1983 r. został odznaczony Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz ma nienaganną opinię zawodową i partyjną.
Główny Inspektorat decyzją z dnia 24 maja 1984 r. nr EZ/400/3061/84 utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Decyzja ta, podobnie jak decyzja Okręgowego Inspektoratu, nie odpowiadała formie określonej w art. 107 Kpa, a mianowicie nie zawierała uzasadnienia, nie precyzowała dokładnej postawy prawnej, nie zawierała pouczenia o prawie jej zaskarżenia do sądu administracyjnego.
Andrzej Ż. zaskarżył w dniu 14 czerwca 1984 r. decyzję instancji odwoławczej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, po otrzymaniu - na żądanie - wyjaśnienia Głównego Inspektoratu, że służy mu prawo wniesienia takiej skargi. W skardze zwrócił uwagę, że decyzja nie tylko nie zawiera uzasadnienia, ale nie wskazuje przepis stanowiącego podstawę odmowy. Podniósł nadto, że jest członkiem PZPR, dyrektorem przedsiębiorstwa, został odznaczony w 1983 r. Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju właśnie za dotychczasową działalność krótkofalowca. tym bardziej więc jest niezrozumiały brak zaufania do niego.
W piśmie procesowym z dnia 18 lipca 1984 r. Główny Inspektorat Państwowej Inspekcji Radiowej wyraził pogląd, że w myśl par. 4 cytowanego rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 23 grudnia 1968 r. nie ma obowiązku prawnego wydania zezwolenia, natomiast w myśl par. 36 ust. 1 tego rozporządzenia może w każdej chwili cofnąć lub zawiesić wydanie zezwolenia, nie podając powodów takiej decyzji; skarga więc jest nieuzasadniona.