Praktyka udzielania przez izby skarbowe odpowiedzi na skargi na decyzje wydawane przez podatkową komisję odwoławczą przy izbie skarbowej jest błędna i dobitnie świadczy o naruszeniu nie tylko art. 200 par. 5 Kpa, ale przede wszystkim art. 200 par. 2 Kpa, przewidującego możliwość autokontroli decyzji przez organ, który decyzje te wydał.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Hanny W. na decyzję Podatkowej Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w (...) z dnia 19 maja 1993 r. w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od dochodu z nie ujawnionych źródeł i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w (...) dziewięć milionów trzysta sześćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Jak wynika z akt sprawy, Hanna W. w dniu 21 grudnia 1991 r. pożyczyła swojej córce Marii W. 805.000.000 zł. W zeznaniu podatkowym Hanna W. podała, że nie ma żadnych dokumentów na wykazanie źródeł pożyczonej kwoty, która stanowiła dorobek całego jej życia, czyli 84 lat. Hanna W. oświadczyła, że jest emerytką i otrzymuje 2.692.000 zł tytułem emerytury. Urząd Skarbowy w W. decyzją z dnia 16 października 1992 r., wydaną na podstawie art. 7 ust. 8 i 9 oraz art. 19 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./, wymierzył podatek dochodowy za 1991 r. w wysokości 424.000.000 zł od nie ujawnionych źródeł przychodu. W uzasadnieniu decyzji podano, że podatniczka w toku postępowania wyjaśniającego nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających posiadanie takich oszczędności ani nie uprawdopodobniła, że mogła je mieć.
W odwołaniu od tej decyzji Hanna W. podała, że w czasie wojny straciła cały swój majątek z wyjątkiem biżuterii, którą w latach 1947-1950 przechowywała w banku, na dowód czego przedstawiła oświadczenie Jadwigi F., która w tym czasie pracowała w banku, iż rzeczywiście Hanna W. wynajmowała sejf. W 1950 r., w związku z rewizją sejfu przez pracownika Urzędu Bezpieczeństwa, sejf zlikwidowała, a posiadaną biżuterię stopniowo sprzedawała, uzyskując za nią kilkadziesiąt tysięcy dolarów. Biżuterię tę wyceniał nie żyjący już jubiler Marian F., na dowód czego złożyła oświadczenie wdowy po Marianie F. - Janiny, iż znany jest jej fakt wyceniania przez zmarłego męża biżuterii Hanny W. Odwołująca się nadmieniła, że jej mężem był znany adwokat warszawski, od którego otrzymywała cenne przedmioty i pieniądze. Cenne prezenty po jakimś czasie sprzedawała, czego przykładem może być sprzedaż prawdopodobnie w 1978 r. dwóch sztabek złota. Nadmieniła także, że pieniądze uzyskane ze sprzedaży biżuterii i innych przedmiotów trzymała w domu, a córce pożyczyła te pieniądze, aby mogła kupić mieszkanie. Uważa więc decyzję za niezwykle krzywdzącą.
Na rozprawie przed Podatkową Komisją Odwoławczą przy Izbie Skarbowej w (...) Hanna W. przedstawiła pokwitowanie wystawione przez Skarbiec Emisyjny, z którego wynika, że w marcu 1986 r. sprzedała dwie sztabki złota.
Podatkowa Komisja Odwoławcza przy Izbie Skarbowej w (...) decyzją z dnia 19 maja 1993 r. nr ZO/7/92 utrzymała zaskarżoną decyzję w mocy, gdyż odwołująca się nie uprawdopodobniła w sposób wiarygodny źródła posiadania dochodu umożliwiającego pokrycie poniesionego wydatku.
Skargę na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożyła Hanna W., wnosząc o jej uchylenie jako krzywdzącej, ponieważ nie wzięto pod uwagę wszystkich okoliczności faktycznych sprawy. W szczególności naruszono art. 8-11 Kpa oraz art. 75, art. 77, art. 78, art. 80 i art. 86 Kpa, gdyż nie wzięto pod uwagę przedstawionych w toku postępowania odwoławczego dowodów i świadków. W końcowej części skargi Hanna W. wnosi o uchylenie i reasumpcję decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa bądź o uchylenie decyzji w trybie art. 176 par. 4 Kpa przez Dyrektora Izby Skarbowej.