Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Asesor WSA Sylwester Golec (spr.), Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu w dniu 15.06.2004 r. sprawy ze skargi G. i H. J. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania decyzji w sprawie o podatek od towarów i usług oddala skargę
Decyzją z dnia [...] marca 1995 r. [...] Urząd Skarbowy w G. na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) określił G. J. zobowiązania podatkowe za poszczególne miesiące 1993 i 1994 r. decyzja ta stała się ostateczna, gdyż podatnicy nie wnieśli od niej odwołania.
Pismem z dnia 11 lipca 2000 roku G. i H. J. zażądali stwierdzenia nieważności decyzji [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia [...] marca 1995 r. W uzasadnieniu żądania podatnicy podnosili, że w decyzji z dnia [...] marca 1995 r. ustalono podatniczce kwoty zobowiązania podatkowego na podstawie przepisów art. 27 ust. 5 pkt 1 i 2 powołanej ustawy, które utraciły moc obowiązującą na podstawie obwieszczenia Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 listopada 1998 r. (Dz. U. Nr 139, poz. 905 ze zm.). Z tego względu zdaniem podatników w ich sprawie wystąpiła przesłanka do stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa w art. 247 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), gdyż decyzja została wydana bez podstawy prawnej. Podatnicy wywodzili, że w ich sprawie decyzja wymiarowa została wydana na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 1 i 2 powołanej ustawy w brzmieniu obowiązującym w roku 1993 i 1994 jednakże powołane orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego ma zastosowanie do tych przepisów mimo, że wydane zostało w odniesieniu do przepisów art. 27 ust. 5,6 i 8 powołanej ustawy w treści obowiązującej od 1 stycznia 1997 r. Na poparcie tej tezy podatnicy powołali wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1999 r. sygn. akt III RN 99/98.
Decyzją z dnia [...] września 2000 r. wydaną na podstawie art. 247 § 2 i art. 250 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej Izba Skarbowa w G. odmówiła stwierdzenia nieważności decyzji [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia [...] marca 1995 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji w sytuacji, o której mowa w art. 250 § 1Ordynacji podatkowej tj. w przypadku wydania decyzji w oparciu o przepisy prawne, które utraciły moc lub zostały uchylone bądź zmienione w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie nie ma zastosowania roczny termin do wniesienia żądania stwierdzenia nieważności, określony w art. 249 § 1 Ordynacji podatkowej. W ocenie organu w tego rodzaju sytuacjach do stwierdzenia nieważności decyzji ma zastosowanie termin określony w art. 250 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, który ograniczony jest terminem przedawnienia zobowiązań podatkowych, których dotyczy decyzja wymiarowa. Zdaniem organu w sprawie wystąpiła niemożność stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowej z uwagi na upływ terminu określonego w art. 250 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Izba Skarbowa wskazywała, że termin przedawnienia zobowiązań podatkowych za ostatni miesiąc objęty decyzją wymiarową tj. za październik 1994 r. upłynął 31 grudnia 1999 r.