Uprawnienia pracowników do nieodpłatnego abonamentu telefonicznego, zniżek w opłatach za rozmowy telefoniczne oraz limit wolnych od opłaty telefonicznych jednostek licznikowych są usługami świadczonymi na potrzeby osobiste pracowników i są opodatkowane podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 31.08.1998 r.:
- uchyliła zaskarżoną decyzję Urzędu Skarbowego w części dotyczącej określonego zobowiązania strony za okres 5.07.-31.12.1993 r. oraz w części dotyczącej ustalonej kwoty sankcji w części przewyższającej 30 procent stwierdzonego zawyżenia,
- określiła wysokość zobowiązania strony za okres 5.07.-31.12.1993 r. w sposób podany w uzasadnieniu decyzji,
- w pozostałej części utrzymała decyzję Urzędu Skarbowego w mocy.
W uzasadnieniu decyzji podała, że strona skarżąca pismem z dnia 11.03.1994 r. zwróciła się do Urzędu Skarbowego o wyrażenie zgody na kompensatę /przerachowanie/ VAT do odliczenia wynikającego z rozliczenia za lipiec i sierpień 1993 r. w kwocie 43.918.146.000 starych zł z podatkiem dochodowym od osób prawnych za luty 1994 r. oraz pismem z 17.02.1994 r. o kompensatę /przerachowanie/ VAT do odliczenia wynikającego z rozliczenia za grudzień 1993 r. w kwocie 300 mld starych zł z podatkiem dochodowym od osób prawnych za styczeń 1994 r.
Strona złożyła dwie korekty deklaracji VAT-7 za lipiec 1993 r. W pierwszej korekcie strona wykazała w poz. 59 kwotę do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości /24.401.547 tys. zł starych/ 2.440.154 zł. Następną korektę deklaracji VAT-7 za lipiec 1993 r. strona złożyła 2.11.1993 r. w której wykazała kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym ujętą w poz. 60 jako kwotę do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości 2.058.869 /20.588.690 tys. starych zł/. Za sierpień 1993 r. strona złożyła również dwie korekty deklaracji VAT-7. W pierwszej korekcie deklaracji wykazano nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w kwocie 24.064.746 tys. starych zł. /2.406.474 zł, gdzie w poz. 22 jako kwotę nadwyżki z poprzedniej deklaracji wykazano kwotę /1.788.802 tys. zł starych/ 178.880 zł, która nie wynika z poprzednich deklaracji VAT-7 za lipiec 1993 r. W następnej i ostatniej deklaracji VAT-7 za sierpień 1993 r. złożonej 2.11.1993 r. wykazano w poz. 22 jako nadwyżkę z poprzedniej deklaracji kwotę /20.588.690 tys. starych zł/ 2.058.869 zł /która to kwota zgodna jest z kwotą wykazaną w poz. 60 ostatniej złożonej korekty deklaracji za lipiec 1993 r./, natomiast nadwyżka podatku naliczonego nad należnym wniosła /43.918.146 tys. zł starych/ 4.391.814 zł/ i zadeklarowana została przez stronę jako kwota do przeniesienia na następny miesiąc.
Właśnie o kompensatę kwoty 4.391.814 zł z podatkiem dochodowym wystąpiła strona pismem z 17.02.1994 r. do Urzędu Skarbowego. Poleceniem z dnia 28.03.1994 r. Urząd Skarbowy dokonał przerachowania ww. kwoty. Izba zauważyła, iż błędem było niewezwanie strony przez Urząd Skarbowy, aby skorygowała ona deklarację VAT-7 za sierpień 1993 r., w której kwota 4.291.814 zł została zadeklarowana do przeniesienia na następny miesiąc. Choć o słuszności postępowania Urzędu świadczy fakt, iż kompensaty dokonał na wyraźny wniosek strony oraz, że w ostatniej korekcie deklaracji VAT-7 za wrzesień 1993 r. złożonej do Urzędu 10.11.1993 r. strona nie wykazała kwoty nadwyżki z poprzedniej deklaracji. W świetle powyższego kierując się ekonomiką postępowania należało uznać, iż rozliczenie za lipiec i sierpień 1993 r. przeprowadzone zostały przez Urząd Skarbowy właściwie.