Skarga Ireneusza U. na decyzję Izby Skarbowej w Sieradzu w przedmiocie wyłączenia z opodatkowania w formie karty podatkowej za 1986 r. i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

Uchybienia organu administracji państwowej nie mogą powodować ujemnych następstw dla obywatela, który działa w dobrej wierze i w zaufaniu do treści otrzymanej decyzji administracyjnej. Odstępstwa od tej elementarnej zasady, znajdującej wyraz w art. 8 i art. 9 Kpa, mogą mieć miejsce wyjątkowo i jedynie w sytuacjach wyraźnie przez prawo przewidzianych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Ireneusza U. na decyzję Izby Skarbowej w Sieradzu z dnia 31 marca 1987 r. w przedmiocie wyłączenia z opodatkowania w formie karty podatkowej za 1986 r. i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w Sieradzu kwotę dwa tysiące złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie

Ireneusz U. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Izby Skarbowej w Sieradzu z dnia 31 marca 1987 nr IS. II-2-82/12/87, utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w P. z dnia 22 grudnia 1986 r. o wyłączeniu z opodatkowania w formie karty podatkowej za 1986 r.

W zaskarżonej decyzji organ powołuje się na par. 26 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 1985 r. w sprawie karty podatkowej oraz opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 57 poz. 294/ i stwierdza, że Ireneusz U., mając zezwolenie na wykonywanie działalności gastronomicznej, dokonywał w prowadzonym przez siebie bufecie również sprzedaży artykułów pochodzenia zagranicznego. Na taką sprzedaż nie miał zezwolenia, wobec czego podlegał wyłączeniu z uprawnień do opodatkowania w formie karty podatkowej.

Skarżący natomiast zarzucił organom, że przy wydawaniu zezwolenia na działalność gastronomiczną nie poinformowano go o braku uprawnień do skupu artykułów pochodzenia zagranicznego. W przekonaniu, że prowadzi tę działalność w zgodzie z wydanym zezwoleniem, utwierdziły go kolejne kontrole, które nie stwierdziły niezgodności w tym zakresie. Ireneusz U. zaprzeczył, jakoby już we wrześniu 1984 r. był poinformowany o tym, że nie ma uprawnień do skupu artykułów pochodzenia zagranicznego, i wskazał, że zakład gastronomiczny prowadzi od 8 maja 1985 r., a w 1984 r. nawet nie ubiegał się o zezwolenie.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Z zezwolenia nr rej. 12 z dnia 2 maja 1985 r. wydanego przez Naczelnika Miasta i Gminy P. wynika, że skarżącemu zezwolono na czas nieokreślony na wykonywanie działalności gastronomicznej w bufecie kat. V /bez piwa/, przy czym na odwrocie tego zezwolenia zawarte są informacje /w postaci wyciągu z rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 28 października 1974 r. w sprawie wykonywania działalności handlowej oraz niektórych usług przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej - Dz.U. nr 44 poz. 265/ o uprawnieniach między innymi - do zaopatrywania się w drodze zakupu od ludności artykułów spożywczych pochodzenia zagranicznego.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że korzystając z tej formy zaopatrywania się i sprzedając następnie tak zakupione towary Ireneusz U. działał zgodnie z uprawnieniami określonymi przez kompetentny organ administracji państwowej. Faktem jest, że wskazane wyżej rozporządzenie Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 28 października 1974 r. nie obowiązywało w czasie wydawania skarżącemu omawianego zezwolenia, obowiązywało natomiast w tym czasie rozporządzenie Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 31 lipca 1984 r. w sprawie wykonywania handlu oraz niektórych usług przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej /Dz.U. nr 42 poz. 222/, które nie przewiduje w takich wypadkach uprawnień do zaopatrywania się w drodze skupu artykułów pochodzenia zagranicznego /wymagane jest na to osobne zezwolenie/. Jest też faktem, że w wydanym zezwoleniu powołano jako podstawę prawną to właśnie obowiązujące rozporządzenie. Jednakże przy prawidłowo powołanej podstawie prawnej nie dodano odpowiednich zmian na odwrotnej stronie zezwolenia, które by właściwie informowały podatnika o zakresie jego uprawnień. W tych warunkach należy uznać trafność twierdzeń skarżącego, że działał w zaufaniu do wydanego mu zezwolenia. Uchybienia organu administracji państwowej nie mogą powodować ujemnych następstw dla obywatela, który działa w dobrej wierze i w zaufaniu do treści otrzymanej decyzji administracyjnej. Odstępstwa od tej elementarnej zasady, znajdującej wyraz w art. 8 i art. 9 Kpa, mogą mieć miejsce wyjątkowo i jedynie w sytuacjach wyraźnie przez prawo przewidzianych /na przykład art. 139 i art. 174 Kpa/. Wobec tego w niniejszym wypadku należało stwierdzić, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 8 i art. 9 Kpa, co miało oczywisty wpływ na wynik sprawy.

Wskazać przy tym trzeba, że zaskarżona decyzja zawiera pewną sprzeczność pomiędzy rozstrzygnięciem a uzasadnieniem, skoro rozstrzyga sprawę na niekorzyść odwołującego się, a w uzasadnieniu uznaje argumenty odwołania za słuszne. Toteż na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa zaskarżoną decyzję należało uchylić, orzekając o kosztach w myśl art. 208 Kpa.

Strona 1/1