skargę Bożeny i Zygmunta małżonków K. na decyzję Wojewody W-skiego w przedmiocie zameldowania na pobyt stały.
Tezy

Nie ma przeszkód prawnych, by dziecko pozostające pod władzą rodzicielską przebywało na stałe u innej osoby /np. u dziadków/ i u tej osoby miało miejsce pobytu stałego w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Bożeny i Zygmunta małżonków K. na decyzję Wojewody W-skiego z dnia 7 czerwca 1990 r. w przedmiocie zameldowania na pobyt stały.

Inne orzeczenia z hasłem:
Ewidencja ludności
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją Kierownika Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w L. z dnia 9 kwietnia 1990 r., utrzymaną w mocy przez decyzję nr SO-V-621/92/90 Wojewody W-skiego z dnia 7 czerwca 1990 r., orzeczono o zameldowaniu małoletnich Iwony i Agnieszki sióstr Na pobyt stały w lokalu nr 4 przy ul. Sz. nr 5 w L. W uzasadnieniu decyzji podano, że lokal ten stanowi współwłasność Bożeny i Zygmunta małżonków K., ale jest zajmowany na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale lokalu przez Barbarę R., z którą mieszka jej syn, a ojciec małoletnich, Dariusz R. Postanowieniem z dnia 23 września 1988 r. / III K. Nsm 210/87/ Sąd Rejonowy w N.D. ustalił, że miejscem pobytu małoletnich sióstr R. będzie każdorazowe miejsce zamieszkania ojca dzieci Dariusza R. Stosownie do art. 365 par. 1 Kpc orzeczenie to wiąże także organy ewidencji ludności. Dysponent lokalu /babka dzieci/ ma prawo decydowania, że osoby bliskie /wnuczki/ mogą w jej lokalu zamieszkiwać. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 47 ust. 2 oraz art. 50 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/.

W skardze na decyzję organu II instancji Bożena i Zygmunt małżonkowie K. wnieśli o uchylenie tej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, ewentualnie o zawieszenie postępowania administracyjnego. Nie kwestionując motywów i wywodów prawnych decyzji, skarżący podnieśli, że decyzja narusza ich uzasadniony interes i pozostaje w sprzeczności z art. 5 Kc. Ponadto małoletnia Agnieszka przebywa u matki, a nie u ojca.

Wojewoda W-ski wniósł o oddalenie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Jeżeli skarżący nie kwestionują "wywodów prawnych uzasadniających prawomocną decyzję" /chodzi oczywiście o decyzję ostateczną, gdyż prawomocną stała się ona dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd/, to wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest niezrozumiałe. Sąd ten bowiem bada decyzję administracyjną wyłącznie co do jej zgodności z prawem /art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa/. Poza zakresem kontroli sądowej pozostają kwestie celowości czy słuszności zaskarżonej decyzji. Wyjaśnić również należy, że nie mają w postępowaniu administracyjnym zastosowania przepisy kodeksu cywilnego, w tym i art. 5 tego kodeksu, na który powołano się w skardze. Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowią przepisy powołanej ustawy o ewidencji ludności, a formalnoprawną - przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

W postępowaniu dotyczącym realizacji obowiązku meldunkowego chodzi przede wszystkim o zapewnienie zgodności zapisów w ewidencji ludności z rzeczywistym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania lub wymeldowania się. Inne kwestie - w tym także związane z ochroną własności - powinny być rozstrzygane w postępowaniu dla nich właściwym, przede wszystkim przed sądem powszechnym.

Strona 1/2
Inne orzeczenia z hasłem:
Ewidencja ludności
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)