Skarga Gabrieli S. na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zwalniającej od podatków obrotowego i dochodowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Izby Skarbowej w G. W., a także
Tezy

1. W sytuacji, gdy obowiązujące w dniu orzekania przepisy podatkowe regulują kwestię zwolnienia od podatków w taki sam sposób, jak przepisy obowiązujące poprzednio, powołanie się przez organ podatkowy w decyzji na przepisy już nie obowiązujące nie oznacza, że taka decyzja została wydana bez podstawy prawnej.

2. Utrata prawa do zwolnienia od podatków /par. 7 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności zarobkowej - Dz.U. nr 26 poz. 138/ nie stanowi o nieważności decyzji przyznającej takie zwolnienie.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Gabrieli S. na decyzję Ministra Finansów z dnia 2 kwietnia 1984 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zwalniającej od podatków obrotowego i dochodowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Izby Skarbowej w G. W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Finansów kwotę złotych jeden tysiąc czterysta tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia 13 lutego 1982 r., wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta przez Kierownika Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego w G. W., zwolniono Gabrielę Ł. o podatków obrotowego i dochodowego w związku z prowadzoną działalnością gastronomiczną za okres od dnia 3 sierpnia 1981 r. do dnia 3 sierpnia 1984 r. W decyzji tej powołano się na rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 1978 r. w sprawie zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności zarobkowej /Dz.U. nr 11 poz. 47 ze zm./.

Izba Skarbowa w G. W. decyzją z dnia 27 kwietnia 1983 r., powołując się na art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, stwierdziła z urzędu nieważność tej decyzji, podając w uzasadnieniu, że decyzja przyznająca zwolnienie od podatków została wydana z powołaniem się na nieobowiązujące już przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 1978 r. Decyzja ta narusza także par. 1 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności zarobkowej /Dz.U. nr 26 poz. 138/, obowiązującego w dniu jej wydania, gdyż podatniczka posiadała zezwolenie i zgłosiła obowiązek podatkowy z tytułu działalności gastronomicznej ze sprzedażą napojów zawierających ponad 18 procent alkoholu, a w tej sytuacji zwolnienie od podatków nie przysługiwało. Wbrew zapewnieniom podatniczki, że nie kupuje napojów o zawartości alkoholu powyżej 18 procent, z informacji uzyskanej w WSS "Społem" wynika, że kupowane były różne alkohole w dużych ilościach, w tym również wysokogatunkowe koniaki i rumy. Dlatego też nie jest prawdziwe oświadczenie podatniczki, że zachowuje ona warunki uprawniające do zwolnienia od podatków.

Od decyzji tej odwołał się pełnomocnik Gabrieli S. /obecnie Gabrieli S.-Ł./. W odwołaniu polemizował z poglądem, że powołanie się na nieobowiązujące przepisy może stanowić przyczynę nieważności, skoro uregulowanie kwestii zwolnień od podatków w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 roku jest w zakresie działalności prowadzonej przez odwołującą się identycznie jak w rozporządzeniu poprzednio obowiązującym. Ponadto podniósł, że podatniczka spełniała i spełnia warunki do zwolnienia od podatków, gdyż prowadzi sprzedaż napojów o zawartości alkoholu do 18 procent i mimo posiadanego zezwolenia zrezygnowała ze sprzedaży napojów alkoholowych o wyższej zawartości alkoholu. Przeprowadzone kontrole nie wykazały, ażeby odwołująca się sprzedawała napoje o zawartości alkoholu przekraczającej 18 procent. Kupowane alkohole wysokogatunkowe używane były wyłącznie do sporządzania koktajli zawierających do 18 procent alkoholu.

Decyzją Ministra Finansów z dnia 2 kwietnia 1984 r. nr PO-3/5-8211-590/83 utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję Izby Skarbowej w G. W. W uzasadnieniu decyzji podano, że podatniczka uzyskała dwa zezwolenia: jedno na wykonywanie działalności gastronomicznej w barze III kategorii ze sprzedażą winiaków, koniaków, win i likierów, drugie - na sprzedaż napojów zawierających więcej niż 4,5 procent alkoholu do 18 procent, wyłącznie wysokogatunkowych, oraz winiaków, koniaków, rumów i likierów. w deklaracji w sprawie zgłoszenia obowiązku podatkowego za okres od 16 lipca 1981 r. do 31 grudnia 1981 r. Gabriela Ł. podała, że będzie prowadziła bar kategorii III z wyszynkiem alkoholu do i powyżej 18 procent. Pomimo treści zezwoleń i wymienionej wyżej deklaracji, decyzją z dnia 13 lutego 1982 r. zwolniono podatniczkę od podatków obrotowego i dochodowego na okres 3 lat, chociaż przepisy regulujące kwestię zwolnień nie przewidywały możliwości tego rodzaju zwolnienia w wypadku sprzedaży napojów zawierających więcej niż 18 procent alkoholu. Tak więc decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa i stwierdzenie jej nieważności było zasadne. Nie można dać wiary wyjaśnieniom odwołującej się, że napoje zawierające więcej niż 18 procent alkoholu zużywała wyłącznie do produkcji koktajli, gdyż znaczna ilość zakupionych napojów tego rodzaju przeczy temu stwierdzeniu.

Strona 1/3