1. W ustawie z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ brak jest upoważnienia dla banku dewizowego do udzielania zezwoleń dewizowych, o których mowa w art. 9 tej ustawy.
2. Bank dewizowy nie stanowi "strony" w rozumieniu art. 21 ust. 3 prawa dewizowego.
3. Postępowanie o udzielenie zezwolenia dewizowego nie jest postępowaniem prowadzącym do zawarcia umowy /a więc do powstania cywilnoprawnego stosunku/ lecz jest to postępowanie o charakterze publicznoprawnym, w którym realizowany jest określony fragment władztwa państwowego do regulowania tej dziedziny stosunków publicznoprawnych, które określone zostały w art. 1 ustawy prawo dewizowe.
Władztwo to realizowane jest poprzez decyzje administracyjne /art. 22 cytowanej ustawy/ a nie przez umowę.
4. Prezes Narodowego Banku Polskiego nie zrealizował dotąd ustawowego obowiązku ustanowionego w art. 21 ust. 2 zdanie drugie prawa dewizowego w postaci ustalenia /w porozumieniu z Ministrem Finansów/ zasad udzielania zezwoleń dewizowych.
Nie wypełnienie tego ustawowego obowiązku jest nie tylko bezprawnym zaniechaniem ale dla realizacji władztwa państwowego w zakresie zezwoleń dewizowych oznacza łamanie konstytucyjnej zasady państwa prawnego /art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej/.
Zakład Robót Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Narodowego Banku Polskiego z 1 kwietnia 1993 r. nie zezwalają zakładowi na zasilenie rachunku bankowego w Deutsche Bank w Merseburgu, RFN - środkami pochodzącymi z kraju w formie kredytu dewizowego z przeznaczeniem na dofinansowanie kontraktów eksportowych realizowanych na terenie RFN.
Zaskarżona decyzja powołuje się na podstawę prawną w postaci art. 155 Kpa i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. 1989 nr 6 poz. 33 ze zm./. Natomiast w uzasadnieniu przedstawia, że wniosek o udzielenie tego indywidualnego zezwolenia dewizowego złożony został po dokonaniu omawianej wpłaty wobec czego załatwiony został negatywnie skoro "Narodowy Bank Polski nie udziela zezwoleń dewizowych ex post".
W uzasadnieniu zamieszczono też pouczenie - z powołaniem się na art. 127 Kpa - że decyzja jest ostateczna i nie przysługuje od niej odwołanie.
Skarga natomiast wnosi o uchylenie tej decyzji, nie precyzując w żaden sposób, czy i który z przepisów obowiązującego prawa został przez nią naruszony. Wywodzi jednak, że na podstawie art. 21 ust. 3 Prawa dewizowego zakład przyjął założenie - skoro Wielkopolski Bank Kredytowy pełni funkcję banku dewizowego i przyjmuje od zakładu wszystkie zarobione dewizy, to jako strona posiada zezwolenie dewizowe na udzielenie kredytu, w związku z czym nie zachodzi obowiązek uzyskania indywidualnego zezwolenia dewizowego. W tych warunkach złożenie wniosku o to zezwolenie było jedynie wyrazem "nadgorliwości". Ponadto skarga dodaje, że kredyt dewizowy uzyskany na omawiany cel w Wielkopolskim Banku Kredytowym został już spłacony.
Odpowiedź na skargę wnosi o jej oddalenie akcentując, że umowa o kredyt zawarta została 4 listopada 1992 r., zaś z wnioskiem o zezwolenie dewizowe skarżący zakład wystąpił 11 grudnia 1992 r.
Dodaje też, że zezwolenie na posiadanie prze zakład rachunku w banku zagranicznym uprawnia do zasilania tego rachunku przez kontrahentów zagranicznych, a środki zgromadzone /po wykorzystaniu ich części na pokrycie wydatków miejscowych/ winny być przekazane do kraju.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Za bezzasadne w stopniu oczywistym należało uznać wywody skargi na temat interpretacji art. 21 ust. 3 Prawa dewizowego.
W myśl art. 24 ust. 1 Prawa dewizowego niektóre banki mogą być upoważnione przez prezesa Narodowego Banku Polskiego w porozumieniu z ministrem finansów do dokonywania czynności zastrzeżonych w tej ustawie dla banków dewizowych.
Z jednoznacznego brzmienia tego przepisu wynika, że do kompetencji banku dewizowego należą "czynności zastrzeżone w niniejszej ustawie", a więc wymienione w poszczególnych jej przepisach. Staranne prześledzenie przepisów omawianej ustawy z łatwością doprowadzi do wniosku, że w żadnym z tych przepisów nie ma upoważnienia dla banku dewizowego do udzielania zezwoleń dewizowych, o których mowa w art. 9 tej ustawy.