skargę Aleksandra K. na decyzję Wojewody W-skiego w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości.
Tezy

Grunt lub budynek zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej albo związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie traci tego charakteru przez fakt czasowego zawieszenia takiej działalności.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Aleksandra K. na decyzję Wojewody W-skiego z dnia 25 maja 1990 r. w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości.

Uzasadnienie strona 1/2

Aleksander K. jest właścicielem zabudowanej nieruchomości, na której prowadził działalność rzemieślniczą w zakresie betoniarstwa. Urząd Skarbowy w L. dokonał wymiaru podatku od tej nieruchomości, opodatkowując część gruntów i budynków według stawek przewidzianych dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Od tej decyzji Urzędu Skarbowego Aleksander K. wniósł odwołanie, domagając się obniżenia podatku od części nieruchomości zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej i wyjaśniając, że z dniem 27 lutego 1990 nastąpiła zmiana sposobu wykorzystywania części nieruchomości zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, o czym zawiadomił Urząd Skarbowy. Mianowicie z tym dniem zawiesił do odwołania produkcję materiałów budowlanych ze względu na brak popytu. Części nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej od tego dnia zajmuje na magazyn, a nie na produkcję. W związku z zawieszeniem działalności gospodarczej nie prowadzi produkcji i nie uzyskuje żadnych dochodów z zakładu, a zatem podatek powinien być obniżony stosownie do przepisów ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 12 poz. 50 ze zm./. Zdaniem podatnika, w świetle przepisów tej ustawy nie jest wystarczające samo zarejestrowanie lub wyrejestrowanie zakładu; istotne jest prowadzenie działalności. Wyrejestrowanie i ponowne zarejestrowanie zakładu odbija się niekorzystnie na ciągłości pracy zakładu i jego pracowników, a ponadto powoduje dodatkowe koszty.

Decyzją nr Fn-II-Rej.odw.III-30/90 z dnia 25 maja 1990 r. Wojewoda W-ski utrzymał w mocy decyzję Urzędu Skarbowego, stwierdzając, iż wymiar podatku jest zgodny z przepisami powołanej w decyzji ustawy oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 stycznia 1990 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 2 poz. 12/ a okoliczność, że w wykonywaniu działalności gospodarczej następuje przerwa, nie ma wpływu na wysokość opodatkowania nieruchomości związanej z tą działalnością. W świetle przepisów o działalności gospodarczej czasowa przerwa w prowadzeniu działalności na przykład z powodu urlopu, choroby, braku zamówień itp. nie jest uznawana za zaprzestanie działalności. Dowodem zaprzestania działalności gospodarczej do celów podatku od nieruchomości jest decyzja organu ewidencyjnego o wykreśleniu wpisu obejmującego tę działalność z ewidencji działalności gospodarczej. Problem ten został wyjaśniony w piśmie Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków i Opłat z dnia 17 kwietnia 1990 nr PO 6/KA-8002-0283/90.

Strona 1/2