1. W przypadku gdy przedsiębiorstwo figuruje tylko na jednego z małżonków dochód z tego przedsiębiorstwa wchodzi do dorobku małżonków bez względu na to, czy środki na uruchomienie przedsiębiorstwa pochodziły z majątku jednego z małżonków, czy z majątku wspólnego.
2. Małżonkowie w czasie trwania wspólności mogą w sposób dowolny dysponować pomiędzy sobą osiągniętym dochodem niezależnie od wkładu pracy, natomiast nie ma w obecnie obowiązującym stanie prawnym podstawy /nie było jej również w 1992 r./, aby wynagrodzenie wypłacone przez jednego z nich drugiemu mogło być uznane jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.
oddala skargę.
Decyzją z 30 listopada 1995 r. Urząd Skarbowy w W. określił U.N. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1992 z tytułu prowadzonej przez nią działalności handlowej.
Przy ustalaniu podstawy opodatkowania urząd skarbowy wyłączył z kosztów uzyskania przychodów kwotę 35 mln st. zł, którą podatniczka wypłaciła swojemu małżonkowi z tytułu zawartej z nim w 1992 r. umowy o dzieło.
W odwołaniu od tej decyzji U.N zarzuciła, że urząd skarbowy powołał się na art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu, które nie obowiązywało w roku 1992, i który w tym brzmieniu nie przewidywał wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z pracą współmałżonka podatnika.
Podatniczka wyjaśniła też, że od kwoty 35 mln zł wypłaconej mężowi uiściła zaliczkę na podatek dochodowy.
Decyzją z 19 marca 1996 r. Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję urzędu skarbowego. Przyznała, że powołanie przez urząd skarbowy art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób prawnych było błędne, gdyż należało powołać art. 22 ust. 1, jednakże merytorycznie decyzja ta była zasadna.
Izba skarbowa wyjaśniła, że zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23. Na podstawie tego przepisu prowadzi się weryfikację kosztów przez odrzucenie wydatków, które nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu.
Wypłacona przez podatniczkę jej mężowi kwota za wywiązanie się z zobowiązania zgodnie z zawartą umową nie jest dla niej kosztem uzyskania przychodu, ponieważ nie pozostaje w związku z osiągniętym przez nią przychodem.
Zgodnie z art. 31 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami wspólność majątkowa obejmująca ich dorobek /wspólność ustawowa/.
Natomiast w myśl art. 32 tego kodeksu dorobkiem małżonków są przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub jednego z nich.
W szczególności stanowią dorobek małżonków: pobrane wynagrodzenie za pracę oraz za inne usługi świadczone osobiście przez któregokolwiek z małżonków a także dochody z majątku wspólnego, jak również z odrębnego majątku każdego z małżonków.
Z tych względów pominięcie przedmiotowej kwoty w kosztach było w pełni zasadne.
W skardze na decyzję izby skarbowej U.N. powtórzyła zarzut, że urząd skarbowy w swojej decyzji powołał art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który obowiązywał od 1 stycznia 1993 r., a ponadto podniosła, że urząd ten naliczył podatek dochodowy od kwoty 35 mln zł nie uwzględniając wpłaconej zaliczki od tej kwoty, co spowodowało podwójne jej opodatkowanie.
Decyzji izby skarbowej skarżąca zarzuciła, że nie ustosunkowano się w niej do argumentów podniesionych w odwołaniu, lecz w celu zagmatwania sprawy powołano się na art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oraz na art. 31 i 32 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.