O rażącym naruszeniu prawa mówić można tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność /por. wyrok NSA z dnia 12 grudnia 1988 r. III SA 481/88 - nie publikowany/.
W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako "rażące" może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie gdy jego waga jest znacznie większa niż stabilność ostatecznej decyzji /por. wyrok SN z dnia 20 czerwca 1995 r. III ARN 22/95 - OSNAPU 1995 nr 24 poz. 297/.
odrzuca skargę na decyzję określoną stwierdzającą nieważność decyzji Urzędu Skarbowego w S. (...) w sprawie wymiaru podatku obrotowego i dochodowego za 1991 r. oraz w sprawie zaliczek na te podatki w okresie od stycznia do sierpnia 1992 r.; uchyla decyzję Ministra Finansów utrzymującą w mocy decyzję Izby Skarbowej w B. i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
Dnia 30 kwietnia 1993 r. Urząd Skarbowy w S. wydał dwie decyzje w stosunku do Zygmunta M. W pierwszej wymierzył sumę podatku obrotowego i dochodowego za 1991 r. w kwocie 762.697.000 zł, w drugiej natomiast ustalił zaliczki w podatku obrotowym i dochodowym za okres od stycznia do sierpnia 1992 r.
Podatnik odwołał się od obu decyzji. W odniesieniu do pierwszej z nich zarzucił, że:
1/ niedopuszczalne było ustalenie w jednej decyzji dwóch zobowiązań podatkowych,
2/ zachodzi sprzeczność między sumą podatków obrotowego i dochodowego, określoną w "części dyspozytywnej" decyzji, a sumą wymienioną w uzasadnieniu,
3/ popełniono błędy w wyliczeniach matematycznych,
4/ bezzasadnie zastosowano szacunek przychodów i kosztów oraz nie wskazano podstawy prawnej norm szacunkowych,
5/ zaskarżona decyzja nie została doręczona pełnomocnikowi podatnika,
6/ Urząd Skarbowy nie ustosunkował się do zarzutów podniesionych w piśmie zawierającym żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawie zobowiązań podatkowych,
7/ organ I instancji naruszył art. 78 Kpa nie uwzględniając zgłoszonych wniosków dowodowych,
8/ uzasadnienie decyzji było powierzchowne i niedostateczne.
W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie.
Analogiczne zarzuty podniósł podatnik w odwołaniu od decyzji określającej wysokość zaliczek na 1992 r., kwestionując nadto samo prawo organu podatkowego do ich określenia. Tym razem wniósł tylko o uchylenie zaskarżonej decyzji i "przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji".
Po zapoznaniu się z odwołaniem Urząd Skarbowy w S. wydał w dniu 17 czerwca 1993 r. decyzję w trybie art. 132 par. 1 Kpa, którą uchylił obie zaskarżone decyzje w całości. W uzasadnieniu stwierdził, że w związku ze złożeniem zeznania podatkowego za 1992 r. zasadnym jest ustalenie wysokości podatków obrotowego i dochodowego za cały rok. Zdaniem Urzędu Skarbowego, ustalenie zaliczek stało się bezprzedmiotowe. Z uwagi na to oraz w celu zapewnienia stronie czynnego udziału we wszystkich czynnościach poprzedzających wydanie decyzji oraz w celu umożliwienia wypowiedzenia się co do zebranych dowodów Urząd Skarbowy uznał za konieczne uchylenie wspomnianych wyżej decyzji. Z kolei w dniu 25 czerwca 1993 r. ten sam Urząd Skarbowy umorzył na podstawie art. 105 Kpa postępowanie w sprawie ustalenia zaliczek na podatek obrotowy i dochodowy za okres od stycznia do sierpnia 1992 r.
Jeśli zaś chodzi o wymiar podatku obrotowego i dochodowego za 1991 r. Urząd Skarbowy w S. wydał decyzję w dniu 5 października 1993 r., w której z tytułu podatku obrotowego wymierzył Zygmuntowi M. 494.447.000 zł, a z tytułu podatku dochodowego 268.250.000 zł. Suma tych kwot była zgodna z kwotą wymienioną w pierwszej decyzji z dnia 30 kwietnia 1993 r. Zygmunt M. odwołał się od nowo wydanej decyzji. Pismem z dnia 9 lutego 1994 r. Izba Skarbowa w B. zawiadomiła pełnomocnika podatnika, że wszczęto z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego w S. z dnia 17 czerwca 1993 r., uchylającej obie decyzje z dnia 30 kwietnia 1993 r. Wspomniane pismo zostało doręczone łącznie z decyzją Izby Skarbowej, noszącej tę samą datę, tzn. 9 lutego 1994 r., stwierdzającą nieważność wymienionej wyżej decyzji z dnia 17 czerwca 1993 r. W uzasadnieniu decyzji Izba Skarbowa stwierdziła, że art. 132 par. 1 Kpa może mieć zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy odwołanie podatnika zasługuje na uwzględnienie w całości. Tymczasem Urząd Skarbowy przekroczył uprawnienia wynikające z tego artykułu. Fakt złożenia zeznania za rok 1992 i uchybienia procesowe popełnione przy wydaniu pierwszej decyzji z dnia 30 kwietnia 1993 r. nie mogły - zdaniem Izby Skarbowej - stanowić podstawy do zastosowania trybu z art. 132 Kpa. Jako podstawę prawną własnej decyzji Izba Skarbowa powołała art. 157 w związku z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Po wydaniu decyzji przez Izbę Skarbową, Podatkowa Komisja Odwoławcza przy Izbie Skarbowej w B. - decyzją z dnia 18 lutego 1994 r. - uwzględniła odwołanie podatnika i uchyliła decyzję Urzędu Skarbowego w S. z dnia 5 października 1993 r. w sprawie wymiaru podatków obrotowego i dochodowego za 1991 r. Komisja podniosła, że zaskarżona decyzja dotknięta była wadą z art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa, albowiem "w sytuacji stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 17 czerwca 1993 r. (...) zostały uchylone wszelkie skutki prawne decyzji z dnia 30 kwietnia 1993 r. w sprawie wymiaru zobowiązań podatkowych za 1991 r. Dlatego też zaskarżona decyzja Urzędu skarbowego w S. z dnia 5 października 1993 r. dotyczy sprawy rozstrzygniętej poprzednio inną wcześniejszą decyzją (...)".