Skarga Weroniki K. na decyzję Izby Skarbowej w (...) w przedmiocie określenia nie ewidencjonowanego przychodu i ustalenia zryczałtowanego podatku dochodowego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od Izby Skarbowej dziewięćset złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego na rzecz skarżącej.
Tezy

1. Uprawnienia organów podatkowych wynikające z art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, będącego przepisem prawa materialnego, nie mogą być utożsamiane z uprawnieniami, jakie daje art. 169 par. 2 Kpa, należący do przepisów postępowania, w szczególności do nieuznania za dowód w postępowaniu podatkowym zapisów w ewidencji uzyskanych przychodów.

2. Do zastosowania art. 30 ust. 7 tej ustawy konieczne jest w każdym wypadku określenie przez organ podatkowy różnicy pomiędzy stanem rzeczywistym uzyskanych przychodów a stanem wynikającym z ewidencji i tylko do tej różnicy /tj. przychodów nie ewidencjonowanych/ może być zastosowana 20-procentowa stawka podatku.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Weroniki K. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 8 marca 1995 r. w przedmiocie określenia nie ewidencjonowanego przychodu i ustalenia zryczałtowanego podatku dochodowego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od Izby Skarbowej dziewięćset złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego na rzecz skarżącej.

Uzasadnienie strona 1/3

Weronika K. prowadziła w 1994 r. działalność w zakresie handlu artykułami spożywczymi, podlegającą opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, przewidzianym w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635 i z 1994 nr 15 poz. 52/. W wyniku kontroli przeprowadzonej przez Urząd Skarbowy w Ł. stwierdzono, że prowadzona przez podatniczkę ewidencja sprzedaży i zakupów do celów podatku od towarów i usług, a także do celów zryczałtowanego podatku dochodowego, nie została poświadczona przez Urząd Skarbowy, co stanowiło naruszenie par. 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia; w ewidencji nie wyodrębniono przychodów do celów podatku dochodowego /naruszenie par. 6 ust. 1 rozporządzenia/; przychód wpisywano w wartościach brutto, nie pomniejszając go o należny podatek od towarów i usług /naruszenie par. 6 ust. 14 rozporządzenia/; brak było podsumowania zapisów przychodów na koniec miesiąca oraz kwot należnego zryczałtowanego podatku dochodowego /naruszenie par. 6 ust. 10 rozporządzenia/.

Ze względu na brak poświadczenia ewidencji i nierzetelne jej prowadzenie Urząd Skarbowy decyzją z dnia 21 grudnia 1994 r., wydaną na podstawie art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, określił w drodze szacunku wartość nie ewidencjonowanego przychodu za okres 1 stycznia - 19 września 1994 r. na 337 166 411 zł i ustalił od tej kwoty podatek w wysokości 67 434 000 zł według stawki 20 procent.

W odwołaniu od powyższej decyzji Weronika K. wniosła o odstąpienie od zastosowania podwyższonej, to jest 20-procentowej stawki opodatkowania i o zastosowanie stawki 2,5 procent. Prośbę swoją umotywowała tym, że przy wyliczaniu podatku od sum przychodu zostały odjęte koszty transportu, co spowodowało obniżenie dochodu, a tym samym wzrost wskaźnika stosowanych marż. O tym, że przy podatku zryczałtowanym nie odlicza się kosztów transportu, nie wiedziała, a odliczała je wzorem lat ubiegłych. Naliczony podatek zmusi ją do przerwania prowadzenia sklepu, który stanowi źródło utrzymania jej rodziny.

Decyzją z dnia 8 marca 1995 r. Izba Skarbowa w (...) utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego. Stwierdzone przez Urząd Skarbowy wadliwości, a ponadto niewystawianie na koniec każdego dnia dowodu wewnętrznego wykazującego przychód ze sprzedaży bezrachunkowej /par. 6 ust. 7 pkt 1 rozporządzenia/, Izba Skarbowa oceniła jako nierzetelne prowadzenie ewidencji, co uzasadniało określenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania. Ewidencja bowiem nie odzwierciedlała w sposób obiektywny rzeczywistego stanu działalności. Ustosunkowując się do argumentów odwołania, Izba Skarbowa stwierdziła, iż nie było prawdziwe twierdzenie, że odjęcie od przychodów kosztów transportu spowodowało wzrost wskaźnika stosowanych marż. Marże dla ustalenia szacunkowej wielkości przychodu przyjęto według spisu z natury, biorąc za podstawę dowody zakupu i cenę sprzedaży poszczególnych towarów, z uwzględnieniem niższych marż wskazanych przez skarżącą. Z analizy dowodów źródłowych wyraźnie wynikało zaniżenie uzyskiwanych przychodów. Nieznajomość zasad prowadzenia ewidencji nie mogła być uznana za okoliczność usprawiedliwiającą. Prośba o odstąpienie od zastosowania 20-procentowej stawki podatku od przychodu nie mogła być uwzględniona, gdyż organ podatkowy był obowiązany zastosować się do przepisu art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast powołanie się w odwołaniu na sytuację materialną nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Strona 1/3