Obowiązkiem Izby Skarbowej w decyzji stwierdzającej nieważność decyzji Urzędu Skarbowego z powodu rażącego naruszenia prawa jest wykazanie, że naruszenie to ma charakter rażący, w tym także że jest to oczywiste naruszenie przepisów prawa.
W wypadku nie wykonania tego obowiązku, Izba Skarbowa narusza art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.
uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego za 1991 r.
Dnia 23 lipca 1992 r. Urząd Skarbowy w W. wystąpił do Izby Skarbowej w W. o "dokonanie w trybie art. 155 Kpa uchylenia lub zmiany decyzji tutejszego Urzędu z dnia 20 lutego 1992 r. w sprawie ustalenia zobowiązań podatkowych za 1991 r. Zbigniewa K. prowadzącego firmę Z".
W dniu 28 września 1992 r. Izba Skarbowa stwierdziła nieważność decyzji tegoż Urzędu Skarbowego /decyzją nr IS.FA/3250-21/92/. Jako wyłączną podstawę decyzji Izby podano art. 156 par. 1 pkt 7 Kpa. Decyzja zawiera jednozdaniowe uzasadnienie: "Powołana wyżej decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa i jest niezgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym oraz sprzeczna z interesem Skarbu Państwa".
Od powyższej decyzji odwołanie do Ministra Finansów złożył podatnik, zarzucając jej naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 8-11 Kpa oraz art. 77 par. 1, art. 80 i art. 107 par. 3 Kpa i wniósł o jej uchylenie. W uzasadnieniu podkreślono, że decyzja nie daje możliwości podatnikowi ustosunkowania się do niej.
Decyzją z dnia 16 stycznia 1995 r. /nr PO 2/5-8211-740/92/ Minister Finansów utrzymał decyzję w mocy. W uzasadnieniu stwierdzono, że błędne powołanie się przez Izbę Skarbową na art. 156 par. 1 pkt 7, a nie na pkt 2 tegoż artykułu, "nie ma jednak żadnego wpływu na rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy" oraz że "w przedmiotowej sprawie pominięcie w uzasadnieniu decyzji Izby oceny okoliczności faktycznych nie miało istotnego wpływu na rozstrzygnięcie sprawy". Merytorycznie Minister Finansów podkreślił, że podatek dochodowy za okres 1 stycznia - 8 listopada 1991 r. został ustalony nieprawidłowo, ponieważ przy ustalaniu dochodu stanowiącego jego podstawę błędnie ujęto dochód z odsetek bankowych. "Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./ kapitały pieniężne i prawa majątkowe są samoistnymi źródłami przychodów. Stosownie do art. 7 ust. 6 powołanej ustawy za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. odsetki od wkładów i rachunków bieżących". W myśl art. 9 ust. 1 pkt 11 tej ustawy - odsetki od rachunków utrzymywanych w związku z posiadanym źródłem przychodów nie są wolne od podatku dochodowego, a nie są one także objęte zwolnieniem od podatku obrotowego i dochodowego na zasadach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r.
Minister Finansów stwierdził także, że podatnik nie odpowiadał na wezwania telefoniczne i pisemne Urzędu Skarbowego w sprawie wyjaśnień dotyczących opodatkowania odsetek od wkładów bankowych. "A zatem zarzut ograniczenia praw strony zagwarantowany w art. 8-11 należy uznać za chybiony".
W skardze do NSA Zbigniew K. zarzucił decyzji Ministra Finansów naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 6, art. 7 ust. 6, art. 9 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym oraz /ogólnie/ rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z nowo uruchomionej działalności gospodarczej i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu stwierdził, że posiadał rachunek bieżący-rozliczeniowy, który utrzymywał w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc odsetki z tego rachunku winny być zwolnione z opodatkowania podatnikiem dochodowym na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. Drugi rachunek zaś dotyczył lokaty terminowej i nie był związany z prowadzoną działalnością; odsetki z niego winny być więc zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym.