Decyzja o rozłożeniu podatku na raty, wydana bez wniosku podatnika, podlega stwierdzeniu nieważności jako wydana bez podstawy prawnej /art. 22 ust. 1 z dnia 19 grudnia 1990 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził i zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ stanowi, iż na wniosek podatnika płatność podatku może być rozłożona na raty. Wniosek podatnika jest zatem warunkiem orzekania o uldze płatniczej w postaci rat.
Skoro zaskarżoną decyzję Izba Skarbowa utrzymała w mocy, jako zgodną z prawem, decyzję Urzędu Skarbowego w A. który orzekł o rozłożeniu na raty należnego od MPWiK sp. z o.o. w C. podatku dochodowego od osób prawnych za 1993 r., wraz z odsetkami, z urzędu to decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem wskazanego przepisu i jako taka musiała zostać wyeliminowana z obrotu prawnego.