Każde wymierzenie opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnej, która w świetle ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ opłacie tej nie podlega, stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Dwunastoma decyzjami wydanymi w okresie od 30.8.1994 r. do 9.6.1995 r. Urząd Skarbowy w G. wymierzył opłaty skarbowe Bankowi "P." SA od umów, na podstawie których ten ostatni nabywał wierzytelności, w tym m.in. wierzytelności aptek w stosunku do Skarbu Państwa, z tytułu refundacji ceny leków. Pismem z 25.8.1995 r. Bank "P." SA wystąpił do Izby Skarbowej w G. o stwierdzenie nieważności wspomnianych dwunastu decyzji i o zwrot nadpłaconej opłaty skarbowej w kwocie 318.094,49 zł.
W uzasadnieniu powołał się na wyjaśnienia, które otrzymał w piśmie Ministerstwa Finansów z 2.7.1995 r. /PO-725-825-167-2480/95/, z których wynikało, że w wypadku wspomnianych transakcji kupna wierzytelności, opłata skarbowa nie była należna. Autorzy wniosku podkreślili, że sama częstotliwość wykonywania obrotu wierzytelnościami przesądza sprawę na korzyść Banku "P.". Izba Skarbowa w G. odmówiła wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wymienionych przez wnioskodawcę. Analizując treść art. 3 ust 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 74 poz. 443 ze zm./ Izba Skarbowa doszła do wniosku, że nie podlegają opłacie skarbowej jedynie te czynności cywilnoprawne, które rodzą obowiązek podatkowy w podatku VAT lub rodziłyby taki obowiązek, gdyby dany podmiot lub czynność nie były od podatku VAT zwolnione. Przykładem - według Izby Skarbowej - może być sprzedaż usług wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, które zwolnione są od VAT-u na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Jednakże, jak podkreśliła Izba Skarbowa, w przypadku usług finansowych zwolnieniem objęty jest sprzedawca, a nie nabywca wierzytelności.
Izba Skarbowa zauważyła, że w rozpatrywanej sprawie podmioty sprzedające wierzytelności ani same nie prowadziły odpłatnego świadczenia usług, ani nie płaciły Bankowi "P." prowizji za jakiekolwiek usługi tego ostatniego. Izba Skarbowa dodała wreszcie, że prawa majątkowe nie są towarem, a zatem ich sprzedaż nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług. Z kolei sprzedaż praw majątkowych podlega opłacie skarbowej. Bank "P." odwołał się do Ministra Finansów, akcentując, że zarówno zbywanie, jak i nabywanie wierzytelności mieści się w pojęciu usług bankowych w podbranży 94101. Na potwierdzenie swojej tezy przedstawił pismo Wojewódzkiego Urzędu Statystycznego w G. Zdaniem autorów odwołania, nie ma znaczenia okoliczność, że umowy nie precyzują należnej prowizji, która przecież może się wahać od 0 do 3 procent.
Autorzy odwołania podkreślili, że zwolnienie od podatku VAT oraz od opłaty skarbowej ma w przypadku usługi finansowej charakter przedmiotowy, w związku z czym nie jest istotne, czy mamy do czynienia ze zbywcą, czy nabywcą. Powołali się przy tym na pogląd wyrażony w orzeczeniu NSA z dnia 12 maja 1995 r., III SA 1125/94 /Prawo Gospodarcze 1995 nr 8 str. 16/. Zauważyli nadto, że skupowanie wierzytelności to właściwie kredytowanie obrotu gospodarczego, a udzielanie i zaciąganie pożyczek i kredytów przez banki określone w art. 1 ust. 1 pkt 4 prawa bankowego nie podlega opłacie skarbowej.